برنامه هسته‌ای ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
برچسب: برگردانده‌شده |
|||
خط ۱۹:
پس از آزمایش هسته‌ای هند در ماه مه ۱۹۷۴، [[محمدرضا پهلوی|شاه]] تصمیم گرفت که ایران باید توانایی تولید [[جنگ‌افزار هسته‌ای]] داشته باشد و با شرکت‌هایی نظیر Framatome از [[فرانسه]]، [[کرافت‌ورک یونیون]] از [[آلمان غربی]] و [[وستینگهاوس]] از [[ایالات متحده]] وارد مذاکره شد. در سال ۱۹۷۴، قراردادهایی با [[فرانسه]]، [[ایالات متحده]] و [[آلمان غربی]] برای [[رآکتور هسته‌ای]] امضا شد. ایالات متحده همزمان برنامهٔ [[اتم برای صلح]] را راه‌اندازی کرد و طی آن رآکتور هسته‌ای کوچکی که ساخت شرکت American Machine and Foundry بود برای اهداف تحقیقاتی به [[دانشگاه تهران]] تحویل داد و [[مؤسسه فناوری ماساچوست|دانشگاه MIT]] پذیرفت که به دانشجویان ایرانی در زمینهٔ [[مهندسی هسته‌ای]] و [[فیزیک هسته‌ای]] آموزش دهد. طی قراردادهای امضا شده، فرانسه مقرر به تأمین ۵، آلمان غربی ۲ و آمریکا ۶ راکتور هسته‌ای برای ایران شدند. همچنین در سال ۱۹۷۴، فرانسه ضمانت داد تا اورانیوم غنی‌شده مورد نیاز راکتورهای هسته‌ای ایران را تأمین کند. ایران ۱۰ درصد از سهام [[اورودیف]] (شرکتی که در سال ۱۹۷۳ برای ساخت نیروگاه‌های اورانیوم غنی‌شدهٔ بزرگ با استفاده از پخش گاز تأسیس شده بود) که پیشتر متعلق به [[سوئد]] بود را در تریکاستین (Tricastin) خریداری کرد. سرمایهٔ اورودیف از بلژیک، فرانسه، ایتالیا و اسپانیا تأمین می‌شد. طی این قرارداد، اورودیف مقرر شد حدود ۲۷۰ تن [[غنی‌سازی اورانیوم|اورانیوم غنی شده]] تا ۳٫۶۷ درصد (درصد مورد نیاز برای تولید برق) را برای ایران تأمین کند. همچنین، قراردادهای درازمدت برای تأمین سوخت هسته‌ای اورانیوم با فرانسه، آلمان غربی و ایالات متحده امضا شدند. قراردادهای همکاری‌های دوجانبهٔ هسته‌ای با بلژیک، کانادا، فرانسه، ایتالیا، ایالات متحده و آلمان غربی امضا شد. به گفتهٔ روزنامهٔ نیویورک تایمز، شاه ایران دنبال تکنولوژی هسته‌ای بود، نه فقط یک یا دو راکتور برای تولید برق، بلکه به دنبال تمامی دامنهٔ تجهیزات، تکنیک‌های علمی و دانش هسته‌ای مورد نیاز برای تحقق نقشه‌های محمدرضا پهلوی برای تبدیل کشورش به یک قدرت صنعتی مدرن بود<ref>[https://www.nytimes.com/1976/04/18/archives/bonns-atom-offer-to-iran-stirs-a-debate-on-sharing-bonns-plan-to.html Bonn's Atom Offer to Iran Stirs a Debate on Sharing]</ref> و در همین راستا تعداد زیادی دانشجوی ایرانی نیز برای آموزش در تخصص‌های مختلف هسته‌ای به این کشورها اعزام کرد.
در سال ۱۹۷۶، شاه مذاکراتی با تعدادی از شرکت‌های آلمان غربی برای دریافت تکنولوژی‌های اورانیوم غنی‌شده و [[بازیافت هسته‌ای|بازیافت پلوتونیم]] آغاز کرد. ایران همچنین در سال ۱۹۶۰، سلول‌های حرارتی برای جداسازی [[پلوتونیوم]] از عناصر سوخت مصرف‌شدهٔ راکتورها را از ایالات متحده دریافت کرد. ساخت ۲ [[نیروگاه هسته‌ای بوشهر|نیروگاه هسته‌ای]] بزرگ توسط شرکت Kraftwerk Union AG (زیرمجموعهٔ شرکت [[زیمنس]]) آلمان غربی در اواسط دههٔ ۷۰ میلادی در ۶۰ کیلومتری [[بوشهر]] آغاز شد. شرکت فرانسوی نیز ساخت [[نیروگاه هسته‌ای دارخوین|نیروگاه دیگری]] در شهر [[دارخوین]] نزدیکی [[اهواز]] بر عهده گرفت.
پس از به قدرت رسیدن [[سید روح‌الله خمینی]]، تمامی قراردادهای هسته‌ای و نظامی با دولت‌های اروپایی و آمریکا یا از جانب ایران یا از جانب شرکت‌های خارجی تحت فشار آمریکا و تحریم‌ها لغو شدند و تعداد زیادی از مهندسان هسته‌ای و نیروهای متخصص ایرانی از کشور خارج شدند. مدتی بعد دولت ایران از تصمیم خود منصرف شد و تصمیم گرفت تا مجدد به [[فناوری هسته‌ای]] دست پیدا کند. اما تلاش‌ها برای مذاکره با آلمان غربی و فرانسه بی‌فایده بود.
=== عضویت ایران در سازمان‌های بین‌المللی ===
| |||