نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

== پیرامون واژه ==اومید بگاه رفته

واژهٔ نماز واژه‌ای از [[زبان فارسی میانه|زبان پارسی میانه]] است که تلفظ درست آن نماژ می‌باشد و نیایش [[زرتشتیان]] بوده و [[ایرانیان]] آن را برای واژهٔ «{{شروع عربی}}صلاة{{پایان عربی}}» [[عربی]] به کار بردند. این واژه در واژه‌نامهٔ پارسی به معنای خم شدن، سر فرودآوردن برای ستایش پروردگار، ارج نهادن و بیان بندگی و پیروی از یزدان است.<ref>فرهنگ فارسی عمید</ref><ref>فرهنگ واژهٔ دهخدا</ref> واژهٔ نماز نام‌واژه‌ای از فعل نمیدن فارسی به معنی کرنش، بزرگداشت (تعظیم) است.{{سخ}}پیش از [[حمله اعراب به ایران]] و ورود دین اسلام به این کشور، نیایش ایرانیان [[زرتشتی]] در زبان پهلوی نماژ یا نماچ نام داشت.<ref>http://www.kniknam.com/content/نماز-های-پنج-گانه،-در-آیین-زرتشت،-از-چه-زمانی-خوانده-شده-است؟</ref> سپس ایرانیان از همان واژه برای خواندن [[:ar:الصلاة فی الإسلام|الصلاة فی الإسلام]] به زبان عربی استفاده کردند. نماز یهودیان نیز [[نماز (یهودیت)|تِفیلا]] نام دارد.{{سخ}}برخیبرخدداتا
ی حدس زده‌اند که این واژه از واژهٔ «ناماسته» در زبان [[سانسکریت]] گرفته شده‌باشد که محتمل نیست؛ زیرا واژهٔ نماز خود واژه‌ای ترجمه شده از [[زبان فارسی باستان|زبان پارسی باستان]] به زبان پهلوی ساسانی است و واژهٔ درست و اصیل آن در نیایش‌های [[مزدیسنا|مزدیسنان]]، '''نِمَنگه''' نام دارد.<ref>Ashraf F. Nizami, noted this in his book Namaz, the Yoga of Islam (Bombay: D.B. Taraporevala, 1977)</ref><ref>رستمی چافی، علی، نماز راز دوست، دارالثقلین، 1378.</ref>