خط فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[زبان فارسی]] در طول تاریخ به خط‌های گوناگون نوشته شده‌است امّا پس از ظهور و گسترش اسلام توسط عرب‌ها، در ایران و افغانستان برای نوشتن زبان فارسی بیشتر از '''خط فارسی''' استفاده‌شده و می‌شود که مبتنی بر [[خط عربی]] است<ref>{{یادکرد وب|عنوان=University of Cambridge|نشانی=https://www.langcen.cam.ac.uk/resources/langp/persian.html|وبگاه=|بازبینی=|ص=Today the language is spoken in two main mutually intelligible varieties: Western Persian, or Farsi, mainly spoken in Iran, and Eastern Persian, or Dari, spoken in Afghanistan and Pakistan. The formal standard language is based on the dialect of Teheran. It is written in a form of the Arabic script called Perso-Arabic.}}</ref><ref name=":0">{{یادکرد وب|عنوان=Encyclopaedia Iranica|نشانی=https://iranicaonline.org/articles/iran-vi3-writing-systems|وبگاه=|بازبینی=|کد زبان=en-|نام=|نام خانوادگی=|ص=Arabo-Persian script. The Arabic script is used to write Chorasmian, Persian, and other modern languages. Pash-to, written in the Persian variant of the Arabo-Persian script, and Baluchi, written in the Pakistani variant, both employ additional diacritics for the retroflex consonants; Pashto also uses diacritics to distinguish phonemes not found in Persian.}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=Encyclopaedia Iranica|نشانی=https://iranicaonline.org/articles/persian-language-1-early-new-persian|وبگاه=|بازبینی=|کد زبان=en-US|نام=|نام خانوادگی=|ص=The historical context in which Persian written in Arabic script, as a literary and official language, evolved from the 9th century onwards has been described variously as one of an “Iranian renaissance,” “national rebirth,” etc....}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ira M. Lapidus (2012). Islamic Societies to the Nineteenth Century: A Global History. Cambridge University Press. pp. 256–. ISBN 978-0-521-51441-5.}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Ira M. Lapidus (2002). A History of Islamic Societies. Cambridge University Press. pp. 127–. ISBN 978-0-521-77933-3.}}</ref>

اساس الفبای فارسی اربا [[الفبای عربی]] گرفته شدهیکی است.<ref name=":0" /> اما الفبای فارسی دارای ویژگی‌هایی است که آن را از خط عربی اندکی متفاوت می‌سازد. شکل بعضی از نویسه‌های خط فارسی با نویسهٔ عربی آن‌ها تفاوت می‌کند. برای مثال «ک» فارسی در حالت پایانی یا تنها با سرکش نوشته می‌شود در حالی که «{{عبارت عربی|ك}}» عربی در این دو حالت بدون سرکش است یا حرف «ی» در عربی به‌صورت «{{عبارت عربی|ي}}» است. تفاوت‌های جزئی دیگری هم وجود دارد.