Kadamoo

| bgcolor="#faf9bf" align="center" |[[بسم الله الرحمن الرحیم|بسم اللّٰه الرّحمن الرّحیم]]{{سخ}}منّت [[خدا|خدای]] را عزّ و جلّ که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر [[تنفس|نفسی]] که فرومی‌رود ممد [[زندگی|حیات]] است و چون برمی‌آید مفرّح [[ذات]]؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.{{شعر}}{{ب|از دست و زبان که برآید|کز عهدهٔ شکرش به در آید؟}}{{پایان شعر}}[[باران]] رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده، پردهٔ ناموس بندگان به [[گناهان کبیره (اسلام)|گناه فاحش]] ندرد و وظیفهٔ روزی به خطای منکر نبرد. فراش [[باد صبا]] را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایهٔ ابر بهاری را فرموده تا بنات [[گیاه|نبات]] را در مهدِ زمین بپرورد. [[درخت|درختان]] را به خلعت [[نوروز|نوروزی]] قبای سبز [[برگ|ورق]] درقبر بر گرفته و اطفال [[شاخه|شاخ]] را به قدوم موسم [[بهار|ربیع]] کلاه [[شکوفه]] بر سر نهاده. عصارهٔ نالی به قدرت او شهد فایق شده و تخم [[خرما|خرمایی]] به تربیتش [[نخل]] باسق گشته.