نامه به کولسیان: تفاوت میان نسخه‌ها

کولُسی یکی از شهرهای [[آسیای صغیر]] بود که در شرق شهر [[اِفِسُس]] قرار داشت. [[کلیسای]] کولُسی را نه خودِ [[پولُس]]، بلکه احتمالاً یکی از همکارانش به نام [[اِپافْراس]] تأسیس کرده بود (۱:‏۷۷). اِپافْراس از جانب پولُس به کولُسی اعزام شده بود و به نمایندگی از او در آنجا خدمت می‌کرد. از همین‌رو، پولُس نسبت به آن کلیسا احساس مسئولیت مین‌مود. او دریافته بود که معلّمانی گمراه به کلیسای کولُسی نفوذ کرده‌اند و چنین تعلیم می‌دهند که برای شناخت خدا و دریافت نجات الهی، باید به‌راه‌هایی غیر از ایمان به مسیح توسّل جست. از فحوای گفتار پولُس می‌توان دریافت که برخی از این معلّمان، مقام مسیح را به‌درستی درک نکرده بودند؛ برخی دیگر تعلیم می‌دادند که نجات از راه فلسفه و معرفتی رمزی به‌دست می‌آید؛ بعضی دیگر نیز راه دست‌یافتن به نجات را انجام فرایض شریعت می‌دانستند.

پولُس با ارائهٔ پیام اصیل انجیل، به مخالفت با چنین تعالیمی برمی‌خیزد. او بیان می‌کند که مسیح: ۱) صورت خداست (۱:‏۱۵۱۵)؛ ۲) جهان به‌واسطهٔ او آفریده شده‌است (۱:‏۱۵۱۵ و ۱۶)؛ ۳) از ازل بوده‌است (۱:‏۱۷۱۷)؛ ۴) ضامن بقای عالم است (۱:‏۱۷۱۷)؛ ۵) سَرِ کلیساست (۱:‏۱۸۱۸)؛ ۶) نوبر رستاخیزکنندگان است (۱:‏۱۸۱۸)؛ ۷) الوهیت به‌کمال در او ساکن است (۱:‏۱۹۱۹ و ۲:‏۹۹)؛ ۸) اوست که ما را با خدا آشتی می‌دهد (۱:‏۲۰۲۰)؛ و ۹) لذا برای نجات دادن انسان کفایت کامل دارد (۱:‏۲۲۲۲).

۱ - مقدمه (۱:‏۱۱-۱۴)

۲ - مقام رفیع مسیح (۱:‏۱۵۱۵-۲۳)

۳ - زحمات پولس برای کلیسا (۱:‏۲۴۲۴ تا ۲:‏۷۷)

۴ - آزادی از احکام بشری به‌واسطهٔ حیات در مسیح (۲:‏۸۸-۲۳)

۵ - حیات جدید در مسیح (۳:‏۱۱ تا ۴:‏۶۶)

۶ - بخش پایانی (۴:‏۷۷-۱۸)