فریتهیوف شوئون: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←اندیشه: ابرابزار |
|||
خط ۶:
تحصیل او در دو کشور [[آلمان]] و [[فرانسه]] سبب شد بر این دو زبان تسلط پیدا کند و از دوره جوانی که در جستوجوی حقیقت [[متافیزیک|متافیزیکی]] بود، به خواندن [[اوپانیشاد]] و [[بهگود گیتا]] گرایش پیدا کرد. در مدت زمانی که در مولهاوزن زندگی میکرد، با آثار فیلسوف و شرقشناس فرانسوی، [[رنه گنون]]، آشنا شد و این آشنایی، کشف و شهودهای عقلی وی را قوت بخشید و پشتوانهای برای اصول متافیزیکیای که در جستوجویشان بود، فراهم آورد. شووآن پس از یک سال و نیم خدمت در ارتش فرانسه به [[پاریس]] عزیمت کرد و در آنجا به عنوان طراح پارچه مشغول به کار شد و همزمان با آن به یادگیری [[عربی]] پرداخت.<br />
زندگی در پاریس این فرصت را نیز برایش فراهم کرد که خیلی بیشتر از گذشته، با جلوههای گوناگون هنر سنتی روبهرو شود، بویژه جلوههای هنری مشرقزمین که از دوران جوانی علاقه شدیدی به آنها داشت. این دوره آشنایی با دنیاهای سنتی با نخستین دیدار وی از [[الجزایر]] در سال [[۱۹۳۲ (میلادی)|۱۹۳۲]] کاملتر شد. پس از این سفر بود که با [[شیخ احمد العلوی]] معروف ملاقات کرد. در دومین سفر وی به شمال [[آفریقا]] در سال [[۱۹۳۵ (میلادی)|۱۹۳۵]]، به [[الجزایر]] و [[مراکش]] رفت و در فاصله سالهای [[۱۹۳۸ (میلادی)|۱۹۳۸]] و [[۱۹۳۹ (میلادی)|۱۹۳۹]] به [[مصر]] سفر کرد و در آنجا با [[رنه گنون]] ملاقات کرد. وی با [[گنون]]، ۲۰ سال مکاتبه داشت. پس از خدمت در ارتش فرانسه و رهایی از اسارت آلمانیها، با کسب ملیت [[سوئیسی]]، چهل سال در آن کشور زیست.<br />
شوئون دین را موضوعی اصلی و محوری در فرهنگ و تمدن بشری
در طول سالهای اقامت وی در [[سوئیس]]، پیوسته از جانب سالکین، دین پژوهان و اندیشمندان سراسر جهان مورد ملاقات قرار میگرفت. وی در سال [[۱۹۴۹ (میلادی)|۱۹۴۹]] ازدواج کرد. همسر وی یک سوئیسی ـ آلمانی بود که در فرانسه تحصیل کرده بود و علاوه بر علاقهمندی به [[دین]] و [[ماوراءالطبیعه]]، نقاش خوشذوقی هم بود. وی به همراه همسرش به بسیاری جاها سفر کرد. در دیگر سفرهای خود به [[اندلس]] و مغرب رفت و در سال [[۱۹۶۸ (میلادی)|۱۹۶۸]] از خانه مریم مقدس در افسوس دیدار کرد. وی در سال [[۱۹۸۰ (میلادی)|۱۹۸۰]] به اتفاق همسرش به [[ایالات متحده]] مهاجرت کردند و تا سال [[۱۹۹۸ (میلادی)|۱۹۹۸]]، زمان گذر از این عالم فانی و بازگشت به عالم باقی، به نیایش و نگارش ادامه داد.
|