امیل کرپلین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''امیل کریپلین''' {{آلمانی|Emil Kraepelin}}(۱۵ فوریه ۱۸۵۶ – ۷ اکتبر ۱۹۲۶) [[روانپزشک]] [[آلمانی]] بود. دانشنامهٔ روانشناسی ایزنک او را بنیان‌گذار روانپزشکی مدرن و علمی و هم‌چنین روان‌داروشناسی و [[ژنتیک]] روانپزشکی خوانده است. کریپلین باور داشت که منشا اصلی بیماریهای روانی اختلالات زیست‌شناختی و وراثتی است. نظریات او در روانپزشکی آغاز [[قرن بیستم]] غالب بودند و با وجود تاثیرات پسین نظریات [[روان‌پویشی]] [[زیگموند فروید]] و شاگردانش، در اواخر [[سدهٔ بیستم]] احیا شدند.

کریپلین در ۱۸ سالگی در [[لایپزیگ]] و ورتزبورگ آلمان، تحصیل در رشتهٔ [[پزشکی]] را آغاز کرد. در لایپزیگ زیر نظر پل فلشسیگ آسیب‌شناسی عصبی و با [[ویلهلم وونت]] [[روانشناسی]] تجربی خواند. کریپلین بعدها شاگرد وونت شد و بر اساس نظریات وی در تمام عمرش علاقهٔ ویژه‌ای به روانشناسی تجربی پیدا کرد. در لایپزیگ کریپلین مقاله‌ای نوشت که برندهٔ جایزه شد. عنوان مقاله "تاثیر علّی بیماری حاد بر بروز اختلالات روانی" بود. در سال ۱۸۷۸، کریپلین مدرک پزشکی را دریافت کرد. در سال ۱۸۷۹ در دانشگاه [[مونیخ]] نزد برنارد فن گادن آغاز به کار کرد. در همان‌جا پایان‌نامهٔ خود را با عنوان "جایگاه روانشناسی در روانپزشکی" تکمیل کرد. در سال ۱۸۸۲ به [[دانشگاه لایپزیگ]] بازگشت و در درمانگاه [[نورولوژی]] ویلهلم هاینریش ارب و آزمایشگاه روان‌داروشناسی وونت مشغول به کار شد.

در سال ۱۸۸۴، کریپلین پزشک ارشد شهرستان لوبیاش در پروس شد و یک سال بعد به مدیریت مؤسسه درمان و پرستاری [[درسدن]] برگزیده شد. در سال ۱۸۸۶ و در سی سالگی، کریپلین به عنوان پروفسور روانپزشکی در دانشگاه دورپات ([[دانشگاه تارتو]] کنونی) در کشور [[استونی]] امروزی انتخاب شد. چهار سال بعد رئیس دپارتمان روانپزشکی دانشگاه [[هایدلبرگ]] شد و تا سال ۱۹۰۳ در آنجا ماند. در دورپات، او مدیر درمانگاه هشتاد تختخوابی دانشگاه نیز شد. در همان‌جا بود که به مطالعه و ثبت جزئیات تاریخچه بالینی بسیاری از بیماران پرداخت و به اهمیت روند بیماری در طبقه‌بندی [[اختلالات روانی]] پی برد.

در سال ۱۹۰۳، کریپلین به [[مونیخ]] نقل مکان کرد و پروفسور روانپزشکی بالینی در [[دانشگاه مونیخ]] شد. در سال ۱۹۰۸، او به عنوان یکی از اعضای [[آکادمی سلطنتی علوم سوئد]] برگزیده شد.

در سال ۱۹۱۲ و به درخواست انجمن روانپزشکی آلمان برنامه‌ریزی برای پایه‌گذاری یک مرکز پژوهشی را آغاز کرد. پس از یک دهش سخاوتمندانه از سوی بانکدار آلمانی-آمریکایی یهودی، جیمز لوئب که یکی از بیماران پیشین کریپلین بود و قولهایی از سوی حامیان علم، مؤسسهٔ آلمانی پژوهشهای روانپزشکی در سال ۱۹۱۷ در مونیخ آغاز به کار کرد. این مرکز ابتدا در ساختمانهای بیمارستان واقع بود و هزینهٔ نگهداری آن توسط دهشهای بیشتر از سوی لوئب و خانواده‌اش پرداخت می‌شد. در سال ۱۹۲۴، تحت نظارت [[انجمن قیصر ویلهلم]] برای پیشرفت علم درآمد. سپس بنیاد راکفلر متعلق به خانوادهٔ آلمانی آمریکایی راکفلر با دهشی چشمگیر امکان بنای ساختمانی مختص مؤسسه را فراهم آورد که تحت نظر کریپلین بود و در سال ۱۹۲۸ رسماً آغاز به کار کرد.

کریپلین علناً علیه درمانهای وحشیانه‌ای که در آسایشگاههای روانپزشکی آن دوران صورت می‌گرفت، سخن می‌گفت و معتقد به مبارزه با استفاده از الکل، مجازات مرگ و زندانی شدن به جای درمان مجنونین بود. او نظریه‌های روانکاوی که جنسیت ذاتی یا اولیه را دلیل [[بیماری روانی]] می‌دانستند، رد می‌کرد و هم‌چنین گمانه‌زنیهای فلسفی را نیز غیرعلمی می‌دانست. تمرکز او بر جمع‌آوری داده‌ها بود و علاقهٔ ویژه‌ای به [[آسیب‌شناسی]] عصبی و بافتهای بیمار داشت.

کریپلین در ۶۶ سالگی از تدریس بازنشسته شد و بقیهٔ سالهای عمر خود را به پایه‌گذاری مؤسسه پرداخت. آخرین ویراست کتاب روانپزشکی او در سال ۱۹۲۷ و اندکی پس از مرگش منتشر شد. این ویراست چهار جلد بود و [[ده برابر]] اولین ویراست (سال ۱۸۸۳) بود.

کریپلین اعلام کرد که روش جدیدی برای مطالعهٔ بیماریهای روانی پایه گذاشته است. او نگاه سنتی را دیدگاهی نشانه‌گرا خوانده، نگاه خود را دیدگاهی بالینی می‌دانست. در نهایت، این درک جدید او از صدها بیماری روانی که تا [[قرن نوزدهم]] دسته‌بندی شده بود، به طبقه‌بندی جدیدی انجامید که بر اساس [[سندرم|سندرمها]] بود. در حالی که نظام قدیمی بر اساس شباهت سادهٔ نشانه‌های بیماریها بود. در واقع، کریپلین به دلیل ناکارآمدی این روشها بود که نظام طبقه‌بندی جدید خود را پایه گذاشت.

او هم‌چنین گزارشی از الگوی سیر و فرجام این بیماریها تهیه کرد. کریپلین باور داشت که اسکیزوفرنی سیری تخریبی دارد که در آن کارکرهای روانی زوال می‌یابند، در حالی که بیماران افسردگی-شیدایی سیری مقطعی داشته و بیماران در مقاطعی هیچ نشانه‌ای از بیماری ندارند. این مقاطع، از دورانهای بیماری حاد مشخصا قابل تمیز بودند. این باعث شد که او آنچه را که ما اکنون اسکیزوفرنی می‌نامیم، [[زوال عقل]] زودرس (یا جنون زودرس) بخواند که بخش زوال عقل به دلیل زوال روانی غیر قابل بازگشت است. بعدها مشخص شد که جنون زودرس لزوماً به زوال روانی منجر نمی‌شود و بنابراین [[یوجین بلولر]] نام آن به اسکیزوفرنی تغییر داد تا این اشتباه نامگذاری را تصحیح کند.

مارتین برون باور داشت که ظاهراً کریپلین و رودین از طرفداران پروپا قرص نظریه خوداهلی کردن بودند که خوانش دیگری از [[داروینیسم اجتماعی]] است. بر اساس این نظریه، فرهنگ مدرن اجازه نمی‌دهد جامعه هرزه‌زدایی شده و در نتیجه باعث افزایش بیماریهای روانی و زوال ذخیره ژنتیکی می‌شود. کریپلین برخی "نشانه‌های" این مساله را در "تضعیف بقا و مقاومت، کاهش باروری، افزایش جمعیت کارگری و زیانهای اخلاقی ناشی از محدود شدن می‌دانست." او در یکی از نوشته‌هایش آورده است که "تعداد ابلهان، صرعیها، سایکوپاتها، جانیان، روسپیها و ولگردانی که از نسل پدران و مادران الکلی و [[سیفیلیس|سیفیلیسی]] هستند، در شمار نمی‌گنجد." او بر این باور یود که "مثال شناخته‌شدهٔ یهودیان با تمایل بالایشان برای بیماریهای عصبی و روانی به ما می‌آموزد که اهلی شدن پیشرفته و عالی آنها ممکن است در نهایت اثرات مشخصی بر نژاد انسانی بگذارد."

سهم بزرگ کریپلین در دسته‌بندی اسکیزوفرنی و بیماری افسردگی-شیدایی نسبتاً برای عوام ناشناخته باقی‌مانده است و آثار او که فاقد ارزش ادبی یا قدرت آثارفروید بودند، خارج از حلقه‌های علمی شناخته شده نیست. نقش کریپلین در طول بیشتر سدهٔ بیستم در برایر موفقیت نظریات فروید در حاشیه مانده بود. با این حال، دیدگاههای او اکنون در پژوهشهای روانپزشکی و روانپزشکی آکادمیک چیره شده‌اند. امروزه متون منتشره در زمینهٔ روانپزشکی عمدتاً سویه‌ای زیست‌شناختی دارند. نظریات اساسی او دربارهٔ علت‌شناسی و تشخیص بیماریهای روانی پایهٔ همهٔ نظامهای تشخیصی کنونی به ویژه [[راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی]] انجمن روانپزشکان آمریکا و [[طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماری‌ها|طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماری‌های]] [[سازمان بهداشت جهانی]] است. به این ترتیب، کریپلین نه تنها اهمیتی تاریخی داشته، بلکه پژوهشهای روانپزشکی معاصر نیز وامدار اوست.