استان میسیونس: تفاوت میان نسخه‌ها

ایالت میسیونز، یکی از ایالات ۲۳ گانه [[آرژانتین]] ، واقع در شمال شرق کشور و منطقه [[میان رودان]] (بین رودهای پارانا و اروگوئه) می‌باشد. میسیونز از شمال غرب با کشور [[پاراگوئه]] ، از شمال و شرق و جنوب با [[برزیل]] و از جنوب غرب با [[ایالت کورینتس]] مرز مشترک دارد.

ایالت در ابتدا زیستگاه بومیان [[گوارانی]] بود. [[سباستین کابوت]] نخستین اروپایی ای بود که در حال گذر از [[رودخانه پارانا]] (در سال ۱۵۲۷) از منطقه و همچنین [[آبشار آپیپه]] دیدن کرد. ۱۴ سال بعد، [[آلوار نونیز کابه زا ده واکا]] [[آبشار ایگواسو]] را کشف کرد.

در سدهٔ ۱۷ م. و پس از ورود اسپانیایی‌ها، اعضای انجمن عیسی، وابسته به فرقه [[یسوعی‌ها]] به این ناحیه آمدند. این مبلغان هیأتی اعزامی – تبلیغی بودند که در راستای سیاست کاهش جمعیت بومیان محلی از طریق مسیحی کردن منطقه تلاش می‌کردند. برجسته‌ترین آنها، هیأت «سان ایگناسیو» بود که در سال ۱۶۳۲ و در ۶۰ کیلومتری جنوب [[پوساداس]] (مرکز ایالت) کنونی تاسیس شد. این افراد در مدت کمی ۳۰ دهکده به وجود آوردند که تاثیر بسزایی در پیشرفت هنر و کشاورزی منطقه داشت. در سال ۱۷۵۹ دولت پرتغال بر اثر پافشاری نمایندهٔ ضد یسوعی‌اش – مارکی ده پومبال - دستور توقیف هیأت‌های منطقه را صادر کرد. او همچنین، [[پاپ کلمنت چهاردهم]] را به بازداشت اعضای جامعه یسوعی‌ها تشویق کرد. این سرکوب افزون بر [[امپراتوری پرتغال]] ، در [[امپراتوری اسپانیا]] نیز انجام شد.

در سال ۱۸۱۴ رئیس ایالات متحدهٔ (آرژانتین) - خروازیو پوساداس – میسیونز را ضمیمهٔ ایالت کورینتس آرژانتین اعلام کرد (در آن زمان آرژانتین نیمه مستقل بود) اما با این حال میسیونز حتی به صورت [[دوفاکتو]] نیز تحت تسلط آرژانتین نبود و دیگر کشورها ادعای مالکیت آنرا داشتند. سرانجام در سال ۱۸۳۰ [[نیروهای نظامی]] ایالت کورینتس کنترل میسیونز را به دست گرفتند.

عمده‌ترین [[گروه قومی]] – نژادی در پاراگوئه را بومیان گوارانی تشکیل می‌دهند. همین امر بهانه را به دست پاراگوئه می‌داد تا با ادعای اینکه بیشتر ساکنان میسیونز را بومیان گوارانی – عمده‌ترین [[گروه نژادی]] آن کشور – تشکیل می‌دهد میسیونز را اشغال کند (سال ۱۸۳۸). این ادعای پاراگوئه، آتش «جنگ اتحاد مثلث» خونین‌ترین درگیری در تاریخ نوین [[آمریکای جنوبی]] را (بین سال‌های ۱۸۶۴ تا ۱۸۷۰) روشن کرد. در این درگیری نظامی سه کشور آرژانتین، اروگوئه و برزیل متحد شدند و ضربه سختی به پاراگوئه وارد آوردند به گونه‌ای که آن کشور تقریباً ویران شد و از جمعیت مردان کاسته شد. شش سال پس از پایان جنگ، قرارداد صلح امضا شد و پاراگوئه از ادعای خود دست کشید. اوضاع اقتصادی میسیونز نیز پس از اینکه بطور رسمی به آرژانتین پیوست رو به بهبود می‌گذاشت.

در سال‌های بعد با احداث سد هیدروالکتریکی مشترک با پاراگوئه و ایالت کورینتس بر [[رودخانه پارانا]] ، ایالت اعتباری بیش از پیش یافت.

میسیونز پس از [[ایالت توکومان|توکومان]] ، کوچک‌ترین ایالت کشور به شمار می‌رود.

رودخانه‌های جاری در میسیونز عبارتند از : [[رود اروگوئه|اروگوئه]] ، [[رود ایگواسو|ایگواسو]] ، [[رودخانه پارانا|پارانا]] . زیباترین منظره ایالت را [[آبشار ایگواسو]] در شمال غرب میسیونز (هم مرز با ایالت پارانای برزیل) و در نزدیکی شهر پوئرتو ایگواسو و مرز پاراگوئه تشکیل می‌دهد.

جمعیت میسیونز تا سال ۲۰۰۱، حدود ۹۶۵۰۰۰ بوده که بیشتر آنها از نسل مهاجران سال‌های گذشته هستند. برخلاف دیگر مناطق آرژانتین که غالب مهاجران از طریق [[بوئنوس آیرس]] به آنجا آمدند، مهاجران میسیونز از طریق جنوب برزیل به این منطقه رهسپار شدند. از گروه‌های نژادی می‌توان به ایتالیایی‌ها، آلمانی‌ها، اسپانیایی‌ها، لهستانی‌ها، اکراینی‌ها و روس‌ها، دانمارکی‌ها و سوئدی‌ها، فرانسوی‌ها، سوئیسی‌ها، اعراب و ژاپنی‌ها اشاره کرد.

اقتصاد میسیونز با تولید ارزش ۸/۴ میلیارد دلار و [[درآمد سرانه]] ۴۹۴۰ دلار (۴۰ درصد زیر میانگین ملی) همچون دیگر [[ایالات شمالی]] کشور، نسبتاً کم توسعه می‌باشد. با وجود جغرافیای بارانی، کشاورزی تنها ۱۰ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می‌دهد. از جنگل‌های انبوه منطقه که شامل درختانی چون سرو، کاج پارانا، اوکالیپتوس، گواتامبو، پتیربی، آنچیکو و گی یکا است برای تولید چوب استفاده می‌شود. مهم‌ترین منبع درامدزای ایالت را گیاه ماته با تولید نیم میلیون تن در سال تشکیل می‌دهد.

از دیگر محصولات می‌توان به چای، مرکبات، توتون، نیشکر، قهوه و برنج اشاره کرد.