ژیمناستیک ریتمیک: تفاوت میان نسخه‌ها

در سالهای ۱۸۰۰، ژیمناستیک ریتمیک به شکل ژیمناستیک گروهی وجود داشته‌است و می‌توان در آن نشانه‌هایی از طراحی رقص ابتدایی را پیدا کرد. پیشرفت این ورزش تا سالهای ۱۹۳۰ که در اولین دوره مسابقات ورزش تجربی در اروپای شرقی معرفی شد، بسیار کند بود. زمانی که [[کمیته بین‌المللی المپیک]] به این ورزش علاقه مندعلاقه‌مند شد، مدتها بود که حرکات پیچیده زمینی ژیمناستیک ریتمیک، توجه و علاقه تعداد زیادی از ژیمناست‌های زن را جلب کرده بود.

در سال ۱۹۶۱ این ورزش توسط [[کمیته جهانی المپیک]] به عنوان یک رشته رسمی پذیرفته شد و دو سال بعد در سال ۱۹۶۳، مسئولان ورزش [[بوداپست]] یک برنامه مسابقه جهانی برای این رشته برگزاربر‌گزار کردند. [[لودمیلا ساوینکووا]] از [[شوروی]] اولین قهرمان جهان در این رشته‌است. این مسابقات در سری اول تنها شامل ۲۸ شرکت کننده از ده کشور اروپایی بود. این ارقام به سرعت افزایش پیدا کرد و این رشته در تمام جهان علاقمندانعلاقه‌مندان فراوانی پیدا کرد.

[[طناب]] از جنس [[کنف]] یا مواد مصنوعی ساخته شده‌است و اندازه آن متناسب با قد ورزشکار انتخاب می‌شود و دو سر آن گره زده شده‌است. فرم‌ها و فیگورهای تکنیکی که با طناب اجرا می‌شود با یک یا دو دست اجرا می‌شود و طناب می‌تواند به حالتهای کشیده یا آزاد قرار بگیرد. طناب غالباغالباً به شکل یک موجود مار مانند حمله کننده به نظر می‌رسد و به دور ژیمناست می‌پیچد. اما نرمی و انعطاف بدن ورزشکار با ظرافت از چنبره آن خارج می‌شود.

میل‌ها از چوب یا پلاستیک ساخته می‌شوند و طول آنها بین ۴۰ تا ۵۰ سانتیمتر و وزن هرکدام حداقل ۱۵۰ گرم است. میل از سه قسمت بدنه (قسمت پیازی شکل)، گردن (قسمت باریک) و سر (قسمت کروی کوچک) تشکیل شده‌است. قطر قسمت سر نباید از ۳ سانتمتر بیشتر باشد. ژیمناست از میل‌ها برای انجام حرکات نامتقارن چون چرخاندن، پرتاب کردن و گرفتن و تمام حرکات تردستانه ممکن استفاده و آنها را با فیگورهای ژیمناستیک ترکیب می‌کند. تمرین و اجرای برنامه با میل احتیاج به حس بسیار تقویت شده ریتم، زمان بندی، هماهنگی حواس و دقت فراوان دارد. بیش تر ورزشکارانی که قدرت دست راست و چپ آن‌ها یکسان است، معمولامعمولاً از میل استفاده می‌کنند.