قضا و قدر: تفاوت میان نسخه‌ها

 

قضاء در لغت به چند وجه آمده که بازگشتش به انقطاع شی و تمام شدن آن است و هر چیزی که عملش به اتمام رسد یا حتمی شود قضاء شده‌است همچنین مراد از قدر تقدیر و تعیین اندازه کردن است و مقصود از قضاء خلق است چنان که خداوند در آیهٔ دوازدهم سورهٔ [[فصلت]] اشاره می‌کنند<ref>چند گفتار، نشر نگارش، ۱۳۷۹، گفتار پنجم:قضاء و قدر</ref>.

قضاء به معنای حکم ازلی ثابت در قانون عالم است و معلولات و اسباب و مسبباتی است که تغییر نمی‌پذیرد. و قدر تعین قضاء ازلی در اندازه‌ای معین است که در اختیار انسان می‌باشد بناءبراین قضاء حتمی است و قدر به اختیار انسان موکول شده‌است. پس قضاء و قدر دو امر متلازم هم و از یکدیگر منفک نمی‌شوند زیرا قدر به منزلهٔ اساس، و قضاء به منزلهٔ بناء است. به عنوان مثال رب متعال

[[قضاء]] نموده که آتش هر چیز قابل سوختنی را بسوزاند، حال اگر این حکم در معرض ظهور واقع شد [[قدر]] است و در اختیار انسان قرار گرفته و هرگاه بخواهد آنرا بکار گیرد مکان و زمان و سایر شروطش را به حکم [[عقل]] و [[شرع]] معین می‌سازد<ref>چند گفتار، نشر نگارش،۱۳۷۹، گفتار پنجم:مثال‌های مورد نظر</ref>.

 

== پانویس ==

{{پانویس}}

 

 

[[رده:الهیات اسلامی]]