'''دَساتیر''' یا '''دساتیر آسمانی''' نام کتابی از یکی از [[پارسیان هند]] به نام [[آذرکیوان]] است که در قرن دهم هجری قمری در زمان [[اکبر شاه گورکانی]] (هم‌عصر سلسله صفوی) نوشته شده است.
{{بدون منبع}}
'''دَساتیر''' نام کتاب یکی از [[پارسیان هند]] به نام [[آذرکیوان]] است.
اوآذر درکیوان زماناین صفویکتاب فرهنگرا واژگانیبه نوشتهپیامبری بنام «ساسان پنجم» نسبت داده و خود به ترجمه و تفسیر آن پرداخته است. کهاو در آناین کتاب برای واژه‌های عربی واژه‌های [[پارسی سره]] پیشنهاد کرده است. بسیاری از این واژه‌ها مبنای [[زبان‌شناسی]] و [[ریشه‌شناسی|ریشه‌شناختی]] ندارند و [[جعل|برساخته]] هستند که به آنها [[واژگان دساتیری]] گفته می‌شود. مانند:'' فرنود، فروزه (به معنی صفت) و ... برخی از این واژگان از زبان [[سانسکریت]] هستند. برخی یا ریشه تازی دارند یا از دستور زبان تازی در ساختشان سود برده شده است مانند خود نام ''دساتیر''.
برخی از این واژگان از زبان [[سانسکریت]] هستند.برخی یا ریشه تازی دارند یا از دستور زبان تازی در ساختشان سود برده شده است مانند خود نام ''دساتیر''.
در دو واژه نامه [[برهان قاطع]] و [[انجمن‌آرا]] بسياری از واژگان دساتير بدون گفتن بنمايه اش آمده است.
نمونه‌های این‌گونه واژه‌ها عبارتند از:
سطر ۱۵ ⟵ ۱۱:
*زاب
در دو واژه‌نامه [[برهان قاطع]] و [[انجمن‌آرا]] بسياری از واژگان دساتير بدون گفتن بنمايه‌اش آمده است. برخی از این واژه‌ها در اشعار شاعرانی مانند [[ادیب‌الممالک فراهانی]] و [[فرصت شیرازی]] نیز راه یافته است.
==منابع==
*مصاحب، غلامحسین، دائرةالمعارف فارسی، موسسه انتشارات فرانکلین، تهران ۱۳۴۵
