روابط آلمان و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روابط ایران و آلمان''' به مجموعه روابط سیاسی، اقتصادی، اقتصادی و فرهنگی گفته می‌شود که به طور رسمی از سال [[۱۸۷۳ (میلادی)|۱۸۷۳ میلادی]] و در پی سفر اول [[ناصرالدین‌شاه]] به آلمان در خلال سفر اولش به [[اروپا]] شروع شد. در بین سالهای ۱۸۷۰ تا ۱۹۱۷ که موجودیت ملی ایران از سوی انگلیس و روسیه به مخاطره افتاده بود، از نظر سیاستمداران ایرانی، آلمان کشوری بود که می‌توانست به عنوان حکومتی که دیدگاهی استعماری نسبت به ایران نداشت، با ورود به صحنه ایران به عنوان قدرت ثالثی خود را مطرح کند و از از ایران در برابر [[شورویروسیه تزاری]] و [[بریتانیا]] حمایت نماید. از این‌رو در غیاب حضور پر قدرت دولت‌ها دیگر (فرانسه،آمریکا و اتریش) آلمانی‌ها تنها امید مردم و حاکمان ایران بودند و اشتیاق برای برقراری روابط سیاسی و اقتصادی با آن کشور زیاد بود. آلمانی‌ها نیز بر این باور بودند که اجرای یک سیاست فعالانه در [[خاورمیانه]]، منافع آنان را بخصوص در بخش اقتصادی تامین می‌کند. از این‌رو با درخواست ایران همراهی کردند. [[دهه ۱۹۱۰ (میلادی)|دهه ۱۹۱۰ میلادی]] بود که ایرانیان متوجه شدند بیش از آنکه می‌بایست روی آلمان حساب باز کرده بودند و آلمان بنابر مصالح خودش گاه با دشمنان ایران از جمله روسیه توافقات مهمی انجام می‌دهد.