جنبش استقلال‌طلبی هند: تفاوت میان نسخه‌ها

با الهام گرفتن از پیشنهاد A[[ای.O او. Hume،هیوم]]، که یک خدمتکار بازنشسته دولت بریتانیا بود، هفتاد و سه نفر نماینده هندی در ۱۸۸۵ با یکدیگر ملاقات کرده و [[کنگره ملی هند]] را تاسیس کردند. آن‌ها عمدتاً از نوخاستگان و نخبگان موفقی بودند که در مغرب زمین تحصیل کرده و به مشاغلی نظیر تدریس، روزنامه نگاری، و قانون مشغول بودند. در آغاز، کنگره هیچ ایدئولوژی تعریف شده‌ای نداشت و تنها به برخی از منابعی که برای یک سازمان سیاسی ضروری است دسترسی داشت. در عوض، به عنوان جامعه‌ای عمل می‌کرد که هر ساله وفاداریش را به حکومت بریتانیا ابراز می‌کرد. کنگره همچنین در مورد برخی از موضوعاتی که کمتر بحث انگیز بودند، نظیر حقوق مدنی، و یا فرصت‌هایی که در دولت پدید می‌آمد (به خصوص در مورد خدمات شهری)، قطعنامه‌هایی را تصویب کرد. این قطعنامه‌ها به دولت نایب السلطنه و گهگاهی نیز به مجلس بریتانیا ارائه می‌شدند. کنگره علی‌رغم ادعایی که در مورد نمایندگی کردن تمامی هندی‌ها داشت، فقط حامی منافع نخبگان شهری بود؛ به شرکت کنندگان با پیشینه‌های اقتصادی و اجتماعی دیگر هیچ توجهی نمی‌شد.

تاثیر گروه‌های مذهبی-اجتماعی مانند [[آریه سماج|آریا سماج]] (که توسط [[سوامی دایاناند ساراسواتی]] شکل گرفته بود) و [[بی راهمو ساماج]] (که توسط [[راجارام موهان روی]] و دیگران شکل گرفته بود) در اصلاحات جامعه هند مشهود بود. کار مردانی نظیر [[ویوکاناندا|سوامی ویوکاناندا]]، [[راماکریشنا|راماکریشنا پارامهانسا]]، [[سری اوروبیندو]]، V.O. Chidambaram Pillai، [[سوبرامانیا بی هاراتی]]، [[بانکیم چاندرا چاترجی]]، [[سید احمد خان]]، [[رابیندرانات تاگور]]، و [[دادابهای نارجی]]، به همراه زنانی نظیر [[خواهر نیودیتای]] اسکاتلندی-ایرلندی اشتیاق و علاقه‌ای را برای احیای دوباره و آزادی در مردم به وجود آورد. این بازبینی مجدد تاریخ بومی هندوستان توسط محققان هندی و اروپایی باعث پیدایش روحیه ناسیونالیزم (ملت گرایی) در میان هندی‌ها شد.