[[پرونده:مهر شوش.jpeg|قاب|چپ|گروه نوازندگان، مُهر بازمانده از شوش]]
از مهمترین مُهرنگاره هایمُهرنگاره‌های خنیاگری (:موسیقی) در جهان؛ باید از آنچه که در "[[تپه چغامیش|چوغامیش]]" [[خوزستان]] برجای مانده، یاد کرد که در سالهای ۱۹۶۱-۱۹۶۶ میلادی، یافت شده است. این مهرنگاره ۳۴۰۰ ساله؛ سیمایی از بزم رامشگران را نشان میدهد. در این بزم باستانی، دسته ای خنیاگر(:'''نوازنده''') دیده میشوند که هر کدام، به نواختن سازی سرگرم هستند. چگونگی نواختن و نشستن این رامشگران، نشان میدهد که آنها، نخستین دسته خنیاگران(:[[ارکستر]]) جهان هستند. در این گروه رامشگران، میبینیم که نوازنده ای "[[چنگ (ساز)|چنگ]]" و دیگری "[[شیپور]]" و آن دیگر "[[تنبک]]" مینوازد. چهارمین رامشگر در این میان، خواننده ای است که "[[آواز]]" میخواند. ما همانند این خنیاگران را در "ایلام" و در سده ۲۷ پیش از میلاد و از زمان پادشاهی "پوزوز این شوشیناک" در شوش میشناسیم. از همین گاه، مُهر و نشانه هایینشانه‌هایی در دست است که نشان میدهند، خنیاگران بسیاری در ایران میزیستند.<ref>''[[امرداد (هفته‌نامه)|هفته‌نامه امرداد]]''، شنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۱، سال سیزدهم، شماره ۲۸۸، ص ۶.</ref>
