گرامافون: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:EdisonPhonograph.jpg|200px|thumb|left|گرامافون استوانه‌ای ادیسون، پیرامون ۱۸۹۹.]]

 

اواخر [[ناصرالدین‌شاه قاجار|عصر ناصری]] به ایران آمد و آنرا در آن زمان دستگاه «حافظ الصوت» یا «حبس الصوت» می‌خواندند و می‌نوشتند.{{مدرک}}

 

اکنون در بیشتر خانه ها دستگاه پخش صوت های فای، استریو و انواع صفحه ها و نوارهای موسیقی پیدا می شوند.

بی شک این ها با آن گرامافونی که اختراع توماس ادیسون بود، بسیار فرق دارند. آن چه که این دانشمند اختراع کرده بود یک گرامافون ( یا فونو گراف ) بود که با دستـگاه های مـدرن و مجهـز کنونی بسیار متفاوت است. با این وجود، همه‌ آن ها از اصول فنی مشترکی پیروی می کنند، یعنی اکنون نیز اصول ضبط کردن صدا همان است که در زمان ادیسون می بود.

از این رو، مثلاً می توانند « امواج صوتی » را به « جریان های برقی » تبدیل کنند. یعنی آن که به وسیله امواج نوسان دار صوتی، جریان های نوسان دار الکتریکی پدید می آورند. سپس این جریان را نیـز تقویت کرده به آهن ربایی منتقل می کنند که سوزن ضبط، برسر آن وصل شده است. آن گاه سوزن بر روی یک صفحه مومی گردش و با انداختن شیارهایی، صدا را در آن ضبط می کند.

اکنون، برای شنیدن همان صدایی که قبلاً بر روی صفحه پر شده، باید سوزنی را که در بازوی پیکاپ نصب گردیده، بر روی شیارهای صفحه عبور دهیم، تا بدین وسیله بر بلورهای درون « پیکاپ » فشار آورده، بلندگو را تحت تأثیر قرار می دهند، و آن گاه ارتعـاش هایی را در هوا پدیـد می آورند که ما قادر می شویم صدای ضبط شده، را بشنویم.