چگالش بوز–اینشتین: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۹۹۵ دو دانشمند به نام‌های کرنل و وای من، این حالت ماده را ساختند. دو دانشمند دیگر یعنی [[ساتیندرا بوز]]{{به انگلیسی|Satyendra Nath Bose}} و [[آلبرت اینشتین|آلبرت انیشتین]]، وجود این حالت را در سال ۱۹۲۰ پیش بینی کرده بودند اما وسایل و امکانات لازم را برای ساختن آن نداشتند. اتم‌های پلاسماها فوق‌العاده داغ و فوق‌العاده برانگیخته هستند، اما حالت متراکمِ بی‌ای‌سی {{به انگلیسی|BEC}} درست برعکس آن است و کاملاً تحریک نشده و فوق‌العاده سرد هستند. متراکم شدن یا چگالش وقتی رخ می‌دهد که چند مولکول گاز با یکدیگر جمع شده و تبدیل به مایع بشوند. این اتفاق به خاطر کاهش انرژی می‌افتد. اتم‌های گازها، واقعاً برانگیخته و پر انرژی هستند. وقتی انرژیشان کم می‌شود، حرکتشان کند می‌شود و دور هم جمع می‌شوند و می‌توانند تبدیل به قطره شوند. وقتی آب را می‌جوشانید، [[بخار آب]] روی در قابلمه چگالیده یا متراکم می‌شود؛ روی در فلزی سرد شده، دوباره به مایع تبدیل می‌شود. حالا به آن یک ماده چگال می‌گویند. حالت متراکم در دمای فوق‌العاده پایین اتفاق می‌افتد زیرا که در صفر درجه کلوین، تقريبا تمام مولکول‌ها از حرکت می‌ایستند.