سپیدایی: تفاوت میان نسخه‌ها

دمای یک [[سیاره]] عملاً تحت تأثیر میزان انعکاس [[انرژی تابشی خورشید به آن،خورشیدی]]، موسوم به آلبدوی سیاره،[[سیاره]]، و اثرات گازهای گلخانه­ ای (البته اگر وجود داشته باشد) قرار دارداست.

آلبدوی [[سیاره زمین]] ۰/۳۷ است، بدین معنی که ۳۷٪ [[انرژی خورشیدی]] را منعکس می­ کند و لذا ۶۳٪ آن­ را جذب می­ نماید. آلبدوی [[زهره]] حدود ۰/۷ است (مقدار ذکر شده در منابع از ۰/۶۵ تا ۰/۸۵ متغیر است)، در نتیجه تنها ۳۰٪ انرژی خورشیدی را جذب می­ کند. اما جو متشکل[[زهره]] که از [[کربن دی اکسیددی‌اکسید]] آنتشکیل شده به ­قدری غلیظ است که دمای سطح آن به­ طور قابل ملاحظه­ ای بالا می­رود. [[مریخ]] آلبدویی برابر با ۰/۱۵ دارد، از این‌رو بیشتر [[انرژی خورشیدی]] را جذب می­کند، اما جو رقیق کربن دی اکسید آن (حدود ۰/۰۱ زمین) نمی­تواند گرمای زیادی را به دام اندازد؛ بدین دلیل هم­ اکنون سطح آن[[مریخ]] برای بقای­ گونه­ های حیات برپایهٔ آب/کربن بیش از حد سرد است. با این وجود، در گذشته، زمانی­ که آتش‌فشان­های عظیم مقادیر گسترده­ ای گاز (شامل [[بخار آب]]، دی­اکسید [[کربن دی‌اکسید]] و [[متان]]) را در جو منتشر می­ کردند، دمای آن به میزان قابل­ توجهی بالاتر بوده،بوده و احتمالاً امکان پا گرفتن حیات در آنجا وجود داشته است.<ref>کتاب رآمدیدرآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی صفحه ۱۰۷</ref>