ریزهسته: تفاوت میان نسخه‌ها

[[هسته (رایانش)|هسته]] [[سیستم‌عامل|سیستم‌عامل‌های]] اولیه، به نسبت کوچک بودند، علت این موضوع تا حدی مربوط به کمبود [[حافظه (رایانه)|حافظه]] می‌شد. با رشد کارایی‌های [[رایانه]]، تعداد قطعاتی که هسته باید کنترل می‌کرد نیز افزایش یافت. در اوایل ظهور [[یونیکس]]، با وجود اینکه هسته شامل [[درایورگرداننده دستگاه|درایورهای]] قطعات و مدیریت‌کننده‌های [[سیستم فایل]] می‌شد، اما اغلب هسته‌ها کوچک بودند. هنگامی که [[فضای آدرس]] از ۱۶ بیت به ۳۲ بیت افزایش یافت، طراحی هسته دیگر در قید [[معماری سخت‌افزار]] باقی نماند و هسته‌ها شروع به رشد کردند.

[[بی‌اس‌دی|یونیکس (بی‌اس‌دی)]] [[دانشگاه کالیفرنیا، برکلی|برکلی]]، دوران هسته‌های بزرگ را آغاز کرد. افزون بر اداره‌کردن یک سیستمِ پایهٔ متشکل از [[سی‌پی‌یو]]، [[دیسک|دیسک‌ها]] و [[چاپگر|چاپگر‌هاچاپگرها]]، [[بی‌اس‌دی]] فایل‌سیستم‌های دیگری را به کار گرفت، از جمله یک [[پشته‌های پروتوکل|سیستم شبکهٔ تی‌سی‌پی/آی‌پی]] کامل، و شماری از [[قطعات مجازی]] که اجازه می‌داد [[برنامه|برنامه‌های]] موجود به صورت پنهان در شبکه اجرا شوند. این بزرگ‌شدن برای سال‌ها ادامه یافت و منجر به هسته‌هایی با میلیون‌ها خط دستور در سورس‌شان شد. در نتیجهٔ این رشد، هسته‌ها بیشتر در معرض [[باگاشکال نرم‌افزاری|باگ‌ها]] قرار گرفتند و نگهداری آنها به شدت سخت گشت.

ریزهسته برای رفع مشکلات بزرگ‌شدن بیش از حد هسته‌ها طراحی شد. از نظر [[تئوری]]، مدیریت دستورات در ریزهسته‌ها ساده‌تر است زیرا کد آن در سرویس‌های [[فضای کاربر]] تقسیم می‌شود. این موضوع همچنین باعث افزایش [[پایداری]] و امنیت خواهد شد که نتیجهٔ کاهش مقدار دستورات اجرایی در [[وضعیت هسته]] است. برای مثال اگر یک سرویس شبکه بر اثر [[سرریز حافظه نهان|سرریز حافظهٔ نهان]] دچار خرابی شود، تنها حافظهٔ سرویس شبکه دچار خرابی خواهد شد و بقیهٔ سیستم کاملاکاملاً کارا خواهد ماند.