یاماموتو تسونه‌تومو: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←زندگی‌نامه: دستور زبان اصلاح شد برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از برنامهٔ همراه |
جز ربات:ردهدهی (۱۲.۵): + رده:فیلسوفان اهل ژاپن |
||
خط ۵۲:
چونه‌تومو کودکی ناخوش‌احوال بود و در کتاب می‌گوید که پزشکان پیش‌بینی کرده بودند تا ۲۰ سالگی بیشتر زنده نخواهد ماند؛ اما، او علی‌رغم وضعیت شکننده‌اش، دوام آورد و به عنوان خدمتگزار در امارت امیر میتسوشیگه پذیرفته شد. چونه‌تومو تمام عمر خویش را وفادار به میتسوشیگه باقی ماند. ظاهراً میتسوشیگه تحت تأثیر استعداد ادبی چونه‌تومو قرار گرفته بود؛ چون او را به فراگیری ادبیات تشویق نمود و هر دو تحت تعالیم مردی فاضل به نام «کوراناگا ریهای» قرار گرفتند و همین فرد بود که به چونه‌تومو پیشنهاد کرد که جانشین وی شود. اما، خدمتگزار جوان بیشتر مایل به همبازی شدن با پسر میتسوشیگه، چوناشیگه بود و از این رو خیلی زود از کار برکنار شد.
در سال‌های بعدی هیچ اتفاق خاصی برای چونه‌تومو روی نداد و زمانی که به سن بیست سالگی رسید، هنوز به منصبی رسمی نرسیده بود. گفته شده است که در این مقطع فردی به وی هشدار داد که از چهره او زیرکی بیش از اندازه می‌بارد و وی را نهیب داد که میتسوشیگه چنین چهره‌ای را دوست ندارد. چونه‌تومو می‌گوید از آن پس یک سال تلاش کردم تا این عیب را برطرف سازم و هر روز در آینه به خود می‌نگریستم. در همین زمان‌ها بود که چونه‌تومو به کلی از به دست آوردن منصبی به عنوان مرید و ملازم امیر ناامید گشت و با مردی آشنا شد که تأثیر عمیقی بر زندگی‌اش گذاشت. این مرد راهبی از فرقهٔ [[ذن]] [[بودیسم]] بود و «تانن» (۱۶۸۰–؟) نام داشت؛ مردی بزرگوار با اراده‌ای بی پایان، که از مقام خود به عنوان [[راهب]] اعظم معبد بزرگ نابشیما در اعتراض به حکم مرگ راهبی دیگر، استعفا داده بود و هنگامی که به معبد فرا خوانده شد، از بازگشت خودداری کرد. در [[ژاپن]] ذن بودیسم و [[سامورایی
مرد دیگری که در این دوره و نیز بعدها تأثیر قابل توجهی بر چونه‌تومو گذاشت، فاضلی از مکتب [[کنفوسیوس]]، به نام [[ایشیدا ایتای]] بود که در [[ایالت ساگا]] به خاطر صداقت و خلوص خود شهره همگان بود. ایتای، مشاور و رایزن کاتسوشیگه و میتسوشیگه بود و یک بار نیز به خاطر مخالفتش با رأی امیر، هشت سال را در تبعید گذرانده بود. احتمالاً اعتقاد شدید چونه‌تومو به وفاداری نسبت به امیر تا اندازه زیادی ناشی از آموزه‌های این مرد است و بالاخره، از میان مردان دیگری که بر چونه‌تومو تأثیر گذاشتند، برادرزادهٔ او «یاماموتو گوروزائمون» است. وی در واقع ارشد چونه‌تومو بود و به پایمردی همین فرد بود که عاقبت به چونه‌توموی جوان کار ساده‌ای در دستگاه امیر دادند. اما چونه‌توموی جوان از آنچه سرنوشت برایش به ارمغان آورده بود دل خوشی نداشت و تلاش بسیار کرد تا به یک سامورایی خوب بدل شود. بالاخره، او در سال ۱۶۸۶، برای دبیری دیوان به [[ادو]] فرا خوانده شد. متأسفانه، سال بعد، گوروزائمون تقصیر آتش‌سوزی بزرگ آن سال را برعهده گرفت و از سمت خود استعفا داد. به دنبال او چونه‌توموی جوان نیز به ناچار استعفا داد.
خط ۵۸:
بعدها، چونه‌تومو دوباره به خدمت میتسوشیگه مشغول شد و کارهای دیوانی مختلفی را برعهده گرفت که عمدتاً با شعر و نویسندگی ارتباط داشت. چونه‌تومو خود می‌گوید که آرزوی بزرگ او همیشه آن بوده که در کهنسالی، مشاور اعظم یا وزیر دستگاه شود و بدین‌سان امیر خود را به راستی خدمت کند. اما این آرزو هیچ‌گاه برآورده نشد. در سال ۱۶۹۵، میتسوشیگه در سن شصت و سه سالگی از سمت خود، شاید به دلیل ناخوشی، استعفا داد. میتسوشیگه در تمام زندگی در اشتیاق خواندن کتابی کمیاب از اشعار و تعالیم منظوم به نام «کوکی دنجو» بود، اما آن را نمی یافت؛ اکنون زمان آن فرا رسیده بود. چونه‌تومو همهٔ تلاش خود را برای یافتن این کتاب به خرج دهد. در روز اول ماه می سال ۱۷۰۰، چونه‌تومو، در حالی که کتاب را پیدا کرده بود، از [[کیوتو]] به خانه بازگشت. یک راست بر بستر امیر بیمار خود رفته و کتاب را به وی تقدیم کرد. دو هفته بعد در روز شانزدهم [[ماه مه]] سال ۱۷۰۰، [[نابشیما میتسوشیگه]]، سومین امیر منطقه‌ای که اکنون به [[استان ساگا]] معروف است، در سن ۶۹ سالگی درگذشت. دشوار است تصور میزان تأثر چونه‌تومو پس از مرگ امیر محبوب خویش. شاید اگر [[هاراکیری|خودکشی آیینی]] پس از مرگ امیر از سوی خود امیر و یک سال بعد از سوی حکومت [[شوگان]] ممنوع نشده بود، چونه‌تومو بنا به سنت «جون‌شی» یا همان خودکشی آیینی، تن خویش را می‌درید. اما اینک می‌دید که وفاداری بزرگ‌تر در پیروی از فرمان امیر خویش است و نه پیروی از سرنوشت وی.
بدین سان، یاماموتو چونه‌تومو در سن چهل و دو سالگی سر خویش تراشید و به کسوت [[کاهن
در سال ۱۷۱۰ [[سامورایی]] جوانی به نام [[تاشیرو چوراموتو]] که بنا به دلایل نامعلومی یک سال پیش از آن از خدمت خود به عنوان کاتب مرخص شده بود، با چونه‌تومو آشنا شد. مصاحبت آنها ۷ سال دوام یافت، و در دهم سپتامبر ۱۷۱۶، گفته‌های یاماموتو، آن گونه که چوراموتو آنها را ثبت کرده بود، در قالب کتابی درآمد و نام [[هاگاکوره]] را بر آن نهادند، کلمه‌ای که هم به معنای ''پوشیده با برگ‌ها''، و هم به معنای ''برگ‌های پوشیده'' است. سه سال بعد یاماموتو در سن ۶۱ سالگی درگذشت.<ref>{{یادکرد وب | عنوان=هاگاکوره | ناشر=[[نشر چشمه]] | صفحات=۱۵، ۱۶، ۱۸، ۱۹، ۲۰، ۲۱}}</ref>
خط ۸۲:
[[رده:زادگان ۱۶۵۹ (میلادی)]]
[[رده:سامورایی]]
[[رده:فیلسوفان اهل ژاپن]]
[[رده:نویسندگان غیر داستانی اهل ژاپن]]
[[رده:ویکی‌سازی رباتیک]]
| |||