دولتشاه سمرقندی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز به‌روزرسانی الگوی دیگر کاربردها، گام ۳، تغییرمسیر دنبال شد |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۵:
دولتشاه سمرقندی، فرزند علاءالدوله بختی شاه غازی اسفراینی، تذکره‌نویس و شاعر، متخلص به علایی، از نجیب‌زادگان [[خراسان]] و از ملازمان [[امیر علیشیر نوایی]] و [[سلطان حسین بایقرا]] بود. وی مردی خوش‌طبع و درویش‌صفت بود. دولتشاه کتاب [[تذکرةالشعرا|تذکرةالشعرای]] خود را در شرح حال شعرا از آغاز شعر فارسی تا روزگار مؤلف به نام [[سلطان حسین‌میرزا بایقرا]] تألیف کرد. این کتاب هرچند شهرت بسیار دارد اما در بارهٔ شعرایی که پیش از زمان او می‌زیستند، مطالب آن اغلب اعتبار ندارد.
==نمونه ای از حکایات کتاب==
«[[عبدالله بن عامر]] به روزگار خلفای عباسی، امیر خراسان بود. روزی در [[نیشابور]]( به مسند) نشسته بود. شخصی کتابی آورد و به تحفه پیش او بنهاد. (امیر) پرسید: این چه کتاب است؟ (مرد) گفت: این قصه [[وامق و عذرا]] است و خوب حکایتی است که حکما بنام شاه [[انوشیروان]] جمع کرده اند. امیر فرمود: ما مردم، قرآن خوانیم و به غیر از قرآن و حدیث پیغمبر چیزی نمی خوانیم و ما را از این نوع کتاب، در کار نیست. این کتاب، تألیف [[مُغان]]([[زرتشتی]] ها) است و پیش ما مردود است. (پس فرمود) تا آن کتاب را در آب انداختند و حکم کرد که در قلمرو او بهر جا از تصانیف عجم و مغان کتابی باشد جمله را بسوزانند»<ref>دولتشاه سمرقندی، تذکرة الشعرا، صفحهٔ ۲۶</ref>.
== منبع ==
| |||