آنارکو-سندیکالیسم(به انگلیسی: '''anarcho-syndicalism''')عبارت است از جنبشی که در پایان سده‌ی نوزدهم پدید آمد و پلی بود میان [[آنارشیسم]] و جنبش [[اتحادیه‌ی کارگری]]. جنبش در اصل در میان پیروان [[باکونین]] ریشه گرفت. این گروه که از اندیشه‌های باکونین رویگردان شده بودند، اتحدیه‌هایاتحادیه‌های کارگری را همچون وسیله‌ی مبارزه‌ی [[طبقه‌ی کارگر]] و همچنین نهاد اساسی جامعه‌ی پس از [[انقلاب]] برگزیدند. در [[فرانسه]] این جنبش از میان «سندیکالیسم انقلابی» برآمد که آوازه‌گر آن [[فرنان پلوتیه]] (۱۹۰۱-۱۸۶۷)، سازمان دهنده و نظریه‌پرداز جنبش کارگری بود که از [[مارکسیسم]] بریده و به آنارشیسم گرویده بود. وی که از ترورگری‌های ناکام انارشیست‌ها در فاصله‌ی ۱۸۹۲-۹۴ سرخورده بود، بر آن شد که اتحادیه‌های کارگری را می‌توان نه تنها همچون سلاحی برای بهبود وضع طبقه‌ی کارگر، بلکه همچنین برای « عمل مستقی» که غایت آن برانداختن سرمایه‌داری است، بکار برد. جنبش آنارکو-سندیکالیسم در جنبش‌های اتحدیه‌ی کارگری در اروپا و امریکا رخنه کرد، ولی در اسپانیا بود که چهره‌ی آنارشیستی به خود گرفت، ولی در انگلستان و فرانسه با مخالفت اتحادیه‌های کارگری موجود روبرو شد.<ref name="dd">دانشنامه‌ی سیاسی- داریوش آشوری-نشر مروارید- چاپ شانزدهم 1387- ص40</ref>
