همخوان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''هَم‌خوانهَمخوان'''، '''صامِت''' یا '''حرفِ بی صدا''' آوایی است که به تنهایی تلفظ نمی‌شود و به هنگام تولید (در گذر از اندام‌های گویایی) به مانع برخورد می‌کند و در نتیجه آوای تازه‌ای به آن افزوده می‌شود.<ref>ذوالنور، رحیم، رفتارشناسی زبان. تهران: انتشارات زوار، ۱۳۷۳، صص۷۵-۷۶</ref>

از آن‌جایی که شمار صداهای '''هَم‌خوان''' در زبان‌های دنیا بسیار بیشتر از تعداد حروف هَم‌خوان در هر الفبایی است، [[زبانشناس|زبانشناسان]] سامانه‌هایی ایجاد کرده‌اند مانند [[الفبای آواشناسی بین‌المللی]] (IPA) تا برای هر هَم‌خوان مشخص یک [[نماد]] تعیین کنند. در واقع، الفبای [[لاتین]]، که برای نوشتن انگلیسی استفاده می‌شود، حروف هم‌خوانهمخوان کمتری نسبت به صداهای هم‌خوانهمخوان آن دارد، بنابراین دوحرفی‌هایی مثل "ch"، "th"، "sh" و "zh" برای توسعه الفبای آن استفاده می‌شوند و بعضی از دوحرفی‌ها بیش از یک هَم‌خوان را نمایش می‌دهند. مانند تفاوت تلفظ حرف "th" در دو واژهٔ "thing" و "this".<ref>http://en.wikipedia.org/wiki/Consonant</ref>

حرف‌های قراردادی که برای هم‌خوان‌هایهمخوان‌های زبان فارسی نهاده شده‌است:<ref>ذوالنور، رحیم، رفتارشناسی زبان. تهران: انتشارات زوار، ۱۳۷۳، صص۷۵-۷۶</ref>