تهمینه: تفاوت میان نسخه‌ها

در ''[[شاهنامه]]''، '''تَهمینه''' دختر شاه سمنگان (از سرزمین‌های توران)، همسر [[جهان پهلوان]] [[رستم]] و مادر [[سهراب]] است. حکیم حماسه سرا، [[فردوسی]]، دربارۀدربارهٔ این بانو چنین می سراید،می‌سراید، که روزی رستم برای نخجیر و شکار به نزدیک شهر سمنگان به صید می پردازدمی‌پردازد و چند گورخر شکار و کباب می نمایدمی‌نماید و پس از صرف و تناول آن، برای رفع خستگی زین از پشت [[رخش]] گرفته و رخش را به چرا در صحرا رها می کندمی‌کند و در همان شکارگاه به خواب می رودمی‌رود. عده ایعده‌ای از سربازان و مردم شهر سمنگان که در آن حوالی بودند برای آن که از رخش رستم کره ایکره‌ای به دست آورند، رخش را به هر زحمتی با کمند می گیرندمی‌گیرند و می برندمی‌برند. رستم که از خواب بر می خیزدمی‌خیزد به اطراف نظر می افکند،می‌افکند، رخش را نمی‌بیند و از این رو بسیار دلگیر می شودمی‌شود. به ناچار از جای برخاسته، زین اسب بر پشت خود گذاشته و خود را به نزدیک شهر سمنگان می رساندمی‌رساند. در اینجا حکیم [[فردوسی]] می فرمایدمی‌فرماید:

چند تن از بزرگان سمنگان ورود [[تهمتن]] دوران، رستم دستان را به شاه سمنگان خبر می دهندمی‌دهند. پادشاه سمنگان به محض آگهی با چند تن از خاصان و بزرگان به استقبال رستم می شتابدمی‌شتابد و رستم را با عزت و احترام تمام به کاخ خود می بردمی‌برد و بزم شاهانه برپا می کندمی‌کند. رستم از گم شدن رخش اظهار نگرانی می کندمی‌کند. پادشاه سمنگان و اعیان آن شهرستان به رستم وعده یافتن رخش را اطمینان می دهندمی‌دهند. تهمتن شاد گردیده، به می خوردن می نشیندمی‌نشیند تا پاسی از شب می گذردمی‌گذرد و رستم آماده خواب می شودمی‌شود و در مکانی مناسب به خواب می رودمی‌رود:

در تعریف '''تهمینه''' حکیم چنین می سرایدمی‌سراید:

{{ب|دو ابرو کمانابروکمان و دو گیسو کمند|به بالا به کردار سرو بلند}}

{{ب|دو برگ گلش سوسن می سرشتمی‌سرشت|دو شمشاد عنبرفروش از بهشت}}

{{ب|بناگوش تابنده خورشیدوار|فروهشته زو حلقۀحلقهٔ گوشوار}}

رستم چون چنین دید خود را به خواب زد و آن ماهروی آرام به بالین رستم آمد. رستم که از زیبایی آن نازنین صنم خیره شده بود، نام یزدان و جهان آفرین برخواند و آن نکوروی آهسته پهلوی رستم نشست. در آن هنگام رستم چشم گشود. به حال سؤال از او پرسید: کیستی و در این وقت شب مراد و مقصود تو چیست؟ تهمینه پاسخ می دهدمی‌دهد:

{{ب|چنین داد پاسخ که '''تهمینه''' ام|تو گویی که از غم به دو نیمه امنیمه‌ام}}

{{از کس هیچکسهیچ‌کس نکرده مرا مرا|نه هرگز کس آوا شنیده مرا}}

سپس می گویدمی‌گوید از هر کسی وصف پهلوانی تو را شنیده امشنیده‌ام و ندیده عاشق تو گشته امگشته‌ام و بدان که من عقل را فدای عشق تو کرده امکرده‌ام و از خدای جهان آرزو دارم که از تو فرزندی به من عطا فرماید که مانند تو باشد، از این گذشته من آمده امآمده‌ام که مژده یافتن رخش را به تو بدهم. تهمتن چون داستان '''تهمینه''' را شنید، همان شب او را از پدرش خواستگاری نمود. در آن شب شادی آفرین و وصل آن نازنین نطفه [[سهراب]] یل بسته شد:

{{ب|ز شبنم شد آن غنچۀغنچهٔ تازه پر|و یا حلقۀحلقهٔ لعل شد پر ز در}}

این ازدواج از روی عشق و شهوت و افتخار انجام گرفت و [[غیر منتظرهغیرمنتظره]] بود و '''تهمینه''' زنی عاشق پیشهعاشق‌پیشه و فرزند دوست بود.