تشکیلات خودگردان فلسطین: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۵۵:
مفهوم حکومت خودگردان فلسطین از سازمان آزادیبخش فلسطین متمایز بوده و این سازمان آزادیبخش فلسطین و نه حکومت خودگردان است که موجودیت بین‌المللی دارد و تنها سازمانی است که کشورهای دیگر دنیا آن را نماینده مردم فلسطین می‌دانند. فعالیت حکومت خودگردان منحصر به مناطق فلسطینی‌نشین است و فلسطینیانی که محل زندگی آنان خارج از کرانه باختری و نوار غزه است از حق رای در [[انتخابات]] تعیین کننده مناصب حکومت خودگردان فلسطین محروم هستند. سازمان آزادیبخش فلسطین از سال ۱۹۷۴ به عنوان «ناظر» در [[سازمان ملل متحد]] حضور دارد و بسیاری از کشورهای دنیا نیز ساف را به رسمیت شناخته و با آن روابط دیپلماتیک برقرار کرده‌اند. پس از صدور [[اعلامیه استقلال فلسطین]] در سال ۱۹۸۸ نام نمایندگی این سازمان در [[سازمان ملل متحد]] از «سازمان آزادیبخش فلسطین» به «فلسطین» تغییر یافت. در واقع این ساف است ـ و نه حکومت خودگردان ـ که در سازمان ملل و برخی سازمان‌های بین‌المللی دیگر هیئت نمایندگی دارد و در بسیاری از کشورهای دنیا سفارتخانه دارد و در مذاکرات صلح با اسرائیل نیز نمایندگان ساف ـ به عنوان تنها نماینده قانونی مردم فلسطین ـ شرکت می‌کنند.
 
بیشتر منابع مالی حکومت خودگردان فلسطین از طریق کمک‌های بلاعوض کشورهای عضو اتحادیه عرب تأمین می‌شود. حکومت خودگردان کمک‌های مالی قابل ملاحظه‌ای را هم از [[اتحادیه اروپا]] و [[ایالات متحده]] دریافت می‌کند (جمعاً حدود ۱,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰۱٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ دلار در سال ۲۰۰۵)، و لیکن هر دو آنها پس از پیروزی [[حماس]] در [[انتخابات مجلس فلسطین (۲۰۰۶)|انتخابات پارلمانی سال ۲۰۰۶]] ادامه کمک‌های مالی را منوط به شناسایی اسرائیل از سوی حماس کردند و یک سال بعد آن را به حالت تعلیق در آوردند.
 
[[پرونده:Palestinian authority map.gif|بندانگشتی|180px|نقشه [[فلسطین]]]]
خط ۶۳:
فعالیت دیگر حکومت خودگردان تشکیل [[نیروهای نظامی|سرویس نظامی]] متحدالشکل بود که منابع مختلف تعداد پرسنل آن را از ۴۰۰۰۰ تا ۸۰۰۰۰ نفر تخمین زده‌اند.
 
بسیاری از فلسطینیان به بازار کسب و کار اسرائیل وابسته هستند. البته در طول دهه ۱۹۹۰، اسرائیل شروع به جایگزینی فلسطینیان با کارکنان خارجی نمود. استفاده از این کارکنان از لحاظ اقتصادی بسیار باصرفه بوده و از جهت کاهش وابستگی به فلسطینی‌ها بعنوان نیروی کاری ارزان و همچنین از منظر مسایل امنیتی، ابزاری مفید تلقی می‌گردید. این امر باعث آسیب دیدگی اقتصاد فلسطین ،فلسطین، خصوصاً در نوار غزه شد.
 
== مقامات رسمی ==
خط ۷۹:
* [[روحی فتوح]] (فعال): [[۱۱ نوامبر]] سال [[۲۰۰۴ (میلادی)|۲۰۰۴]] – [[۱۵ ژانویه]] سال [[۲۰۰۵ (میلادی)|۲۰۰۵]]
 
== پیشینه ==
در سال [[۱۹۲۲ (میلادی)|۱۹۲۲]] و پس از فروپاشی [[امپراطوری عثمانی]] که بمدت چهار قرن ([[۱۹۱۷ (میلادی)|۱۹۱۷]] -[[۱۵۱۷ (میلادی)|۱۵۱۷]]) بر [[(منطقه) فلسطین|منطقه فلسطین]] حکمفرمائی نموده بود، [[حکومت قیمومیت انگلستان بر فلسطین]] تأسیس گردید. آینده بعد فلسطین به منازعات شدید اعراب و [[صهیونیسم|جنبش‌های صهیونیستی]] بسر آمد. در سال [[۱۹۴۷ (میلادی)|۱۹۴۷]]، سازمان ملل، طرح تقسیم بندیتقسیم‌بندی پیشنهاد تقسیم بندیتقسیم‌بندی مناطق تحت قیمومیت را به ایالاتی مخصوص اعراب و یهودیان داد که در آن [[بیت المقدس]] و نواحی اطراف آن بعنوان «بخش جداکننده» و تحت حکومت رژیمی بین‌المللی مشخص نمود. مناطق اختصاص یافته به دولت عربی پیشنهادی، شامل نواحی بود که بعداً بعنوان نوار غزه و تقریباً تمام آنچه کرانه باختری نام گرفت به انضمام مناطق دیگر می‌شد.
 
گروه‌های یهودی (و بطور مشخص آژانس یهودیان) معمولاً از طرح تقسیم پشتیبانی می‌کردند. گروه‌های عربی (کلیه کشورهای عربی حاضر در سازمان ملل به آن رای مخالف دادند) معمولاً طرح تقسیم را رد نموده و متقابلاً به [[دولت اسرائیل]] که تازه تأسیس شده بود می‌تاختند. شروع این تهاجمات [[جنگ استقلال اسرائیل|جنگ سال۱۹۴۸ اعراب – اسرائیل]] بود.
خط ۱۱۳:
در تاریخ [[۱۸ ژوئیه]] سال [[۲۰۰۴ (میلادی)|۲۰۰۴]]، [[جورج دبلیو بوش]] [[رئیس جمهور]] [[ایالات متحده]] اعلام نمود که تأسیس یک دولت [[فلسطینی]] تا آخر سال [[۲۰۰۵ (میلادی)|۲۰۰۵]] و به دلیل بی‌ثباتی و خشونت موجود در حکومت خود گردان فلسطین، مقدور به‌نظر نمی‌رسد.
 
:جهت ایجاد دولتی فلسطینی، لازم است که رهبران آن کشور نسبت به اصلاحات مشتاق بوده و خود را وقف مردم کشور خود نمایند. مشکل مردم فلسطین مربوط به سرزمین آنهاست -؛ آنها دولت و رهبر ندارند. فلسطینیانی که خواستار تغییرات هستند می‌بایست خواستار ایجاد یک نیروی امنیتی باشند. مشکل اصلی آن است که رهبری که قادر به اظهار «بما کمک کنید تا یک دولت بوجود آوریم و بعد از آن به مقابله با تروریسم پرداخته و پاسخگوی مردن فلسطین باشیم» باشد، وجود ندارد.
 
بدنبال مرگ عرفات در تاریخ [[۱۱ نوامبر]] سال [[۲۰۰۴ (میلادی)|۲۰۰۴]]، و بر اساس ماده (۲) ۵۴ قانون پایه حکومت، [[راوی فتوح]] رهبر [[شورای قانونگذاری فلسطین]] بعنوان [[رئیس جمهور عامل]] حکومت فلسطین منصوب گردید.
«چنانچه پست ریاست جمهوری حکومت ملی بدلیلبه دلیل هر یک از موارد بالا خالی گشت، رئیس شورای قانونگذاری فلسطین قدرت و مسئولیت ریاست جمهوری: حکومت ملی را بصورت موقت و در دوره‌ای که طول آن نباید بیش از (۶۰) روز عهده دار گشته، و در این مدت انتخابات آزاد و مستقیم بمنظور انتخاب رئیس جمهور جدید بر طبق قانون انتخابات فلسطین، برگزار خواهد گردید.»
 
در تاریخ [[۱۹ آوریل]] سال [[۲۰۰۵ (میلادی)|۲۰۰۵]]، [[ولادیمیر پوتین]] رئیس جمهور [[روسیه]] با کمک به حکومت فلسطین موافقت نموده و اظهار داشت: " ما از تلاش‌های رئیس جمهور عباس در راستای ایجاد اصلاحات درسرویس‌های امنیتی و مبارزه با تروریسم حمایت مینمائیم... چنانچه منتظر باشیم که رئیس جمهور عباس با تروریسم مبارزه کند، ایشان با امکانات فعلی توان انجام این کار را ندارد... ما با ارسال کمک‌های فنی و کارشناسان آموزشی به حکومت فلسطین کمک خواهیم نمود. ما هلیکوپتر و تجهیزات ارتباطات در اختیار حکومت فلسطین قرار خواهیم داد.