تونل سالنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

مفکوره وصل شمال به جنوب افغانستان از طریق شاهراه پخته پس از سلطنت [[امیر شیرعلی خان]] پیدا شد. شاهان افغانی غرض دفاع و ترقی وطن مجبور گردیدند تا از تولیدات صنعتی مدرن روسیه استفاده نمایند. انتقال چنین وسایل به یک شاهره پخته و اساسی ضرورت داشت. در سالهای ۱۳۰۲–۱۳۰۸ [[امیر حبیب اله خان]] خواست تا از راه شبر سالنگ شمالی را با سالنگ جنوبی وصل نماید. کاراین سرک هزینه ۴۰۰۰۰ طلا اشرفی و نقره نیکولای را برداشت. ساخت این سرک توسط اردوی افغانستان به قومندانی مهندس [[برگیت عبدالغیاث]] اختتام یافت. این جاده توانست تا حدودی مشکلات دولت و مردم را حل کند؛ ولی سه مشکل را باخود داشت یکی قیر ریزی نگردیده بود دوم فواصل زیادی را در برداشت سوم اینکه در زمستان زیاده اوقات شاهرا به نسبت برف باری مسدود می‌گردید. روی همین علل این جاده نتوانسته بود جواب گوی نیازمندی‌های مردم گردد.

تا آنکه دولت افغانستان با همکاری دولت اتحاد شوروی سابق سرک سالنگها را طوری اساسی و پخته اعمار نمود. این جاده در خود تونلی به فاصله ۲٫۷ دارد. تونل سالنگ در مراحل اول ظرفیت انتقال ۶۰۰ ماشین را دریک شبانه روز داشت. در سالهای ۱۳۵۲ ظرفیت تونل با نصب ماشینهای هوا کشی طرفیت ۲۰۰۰ ماشین را دریک شبانه روز دریافت نمود. تونل سالنگ الی سال ۱۹۹۳ طور عادی بروی ترافیک باز بود. در سال ۱۳۷۲ جنگی سختی بین [[عبدالرشید دوستم]] و [[احمدشاه مسعود]] درگرفت. [[احمدشاه مسعود|مسعود]] و قومندان [[بصیر سالنگی]] بمنظور جلوگیری از ورود قوت‌های [[جنرال دوستم]] جاده را تا فاصله‌های چندین کیلومتر تخریب نمود. این جاده پس از انفجار بم در یک حوض پر آب بزرگ طبعی از بین رفته شاهراه مسدود و سخت گذر گردید. در سال ۱۹۹۸ غرض جلوگیری از ورود طالبان قسمت دهانه این تونل توسط قوت‌های [[جمعیت اسلامی]] انفجار داده شد. کار احیامجدد این تونل پس از سال ۲۰۰۲ با همکاری [[بانک جهانی]] آغاز گردید. چون تونل در یک ارتفاع نهائی کوه هندوکش قرار دارند. همه ساله بالاثر [[برف کوچ]] مسدود گردیده تلفات انسانی را ببار می‌آورد. سردی این محل در زمستان الی منفی ۲۵–۳۰ درجه سانتی گریتگراد می‌رسد.