فریدون آدمیت: تفاوت میان نسخه‌ها

آدمیت در دوران دانشجویی دانشکدهٔ حقوق، در سال [[۱۳۱۹]] به استخدام [[وزارت امور خارجه ایران|وزارت امور خارجه]] درآمد تا ضمن کار، تحصیلات خود در خارج از کشور را تکمیل کند. وی در این وزارت‌خانه، مسئولیّت‌هایی از جمله: دبیر دوّم سفارت ایران در لندن (نخستین فعّالیت اداری-اجرایی او)، معاونت ادارهٔ اطلاعات و مطبوعات، معاونت ادارهٔ کارگزینی، دبیر اوّل نمایندگی دائمی ایران در [[سازمان ملل متحد]]، رایزن سفارت ایران در سازمان ملل، نمایندهٔ ایران در کمیسیون وابسته به شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد، نمایندهٔ ایران در کمیسیون حقوقی تعریف تعرّض، مخبر کمیسیون امور حقوقی در مجمع عمومی نهم، نمایندهٔ ایران در کنفرانس ممالک آسیایی و آفریقایی در [[باندونگ]]، مدیر کل سیاسی وزارت خارجه، مشاور عالی وزارت امور خارجه، معاون وزارت امور خارجه، سفیر ایران در [[لاهه]] در سال‌های ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۲، سفیر ایران در [[فیلیپین]] و حدود دو سال سفیر ایران در [[هند]] بود. او حدود بیست سال هم مقام داور بین‌الملل را در دیوان حکمیت لاهه داشت. آدمیت در کنار انجام مأموریت اداری در [[بریتانیا]]، وارد [[دانشکده[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%87_%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF_%D9%84%D9%86%D8%AF%D9%86 علوم سیاسی و اقتصاد لندن|دانشکدهٔ علوم سیاسی ومدرسه اقتصاد لندن]]] شد و پس از پنج سال تحصیل در رشتهٔ تاریخ و فلسفهٔ سیاسی در سال [[۱۹۵۱ (میلادی)]] به درجهٔ دکتری دست یافت.<ref>[http://www.zamaneh.info/articles/272.doc زندگی و اندیشهٔ فریدون آدمیت، تقی صوفی نیارکی، ماهنامهٔ زمانه]</ref>