کستی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کُستی''' یا '''کُست''' یا '''کُستیک''' یا '''کُشتی''' یا '''بند دین''' عبارت از بند سفید و باریک و بلندی بوده، که از هفتاد و دو نخ پشم سفید گوسفند بافته می‌شده، هر فرد زرتشتی پس از سن پانزده سالگی ناگزیر بوده آنرا به دور کمر ببندد.<ref>اساطیر و فرهنگ ایرانی، ص ۵۸۶</ref>

کستی کمربند ویژه [[زرتشتیان]] است که روی [[سدره]] بسته می‌شود. آئین [[سدره]] و '''کشتی‌بندی''' یکی از مراسم باشکوه زرتشتیان است. در شبانه روز چندین بار کشتی نو کنند یعنی رشته را از میان گشوده، خدای را یاد کرده، به اهریمن نفرین فرستاده، شرح و تفسیر کشتی خوانده و دوباره به میان بندند.

کستی از ۷۲ نخ پشم سفید است. این کمربند باید به دست [[بهدین|بهدینان]] پارسا بافته‌شود. ۷۲ نخ، به شش رشته قسمت شده و هر رشته دارای ۱۲ نخ است. عدد ۷۲ اشاره‌است به ۷۲ فصل [[یسنا]] که مهمترین قسمت [[اوستا]] ست. ۱۲ اشاره است به ۱۲ ماه سال و ۶ اشاره است به شش [[گاهنبار]] که اعیاد دینی سال باشد. کُستی را سه بار به دور کمر می‌بندند که اشاره‌است به سه اصل [[مزدیسنا]] که اندیشه و گفتار و کردار نیک باشد. در دور دومی دو گره در پیش و در دور سومی که آخرین دور است دو گره دیگر در پشت می‌زنند. از برای این چهار گره نیز در باب دهم [[صد در نثر]] این شرح آمده «در گره اول گواهی می‌دهند به هستی خدای یگانه. در گره دوم گواهی می‌دهند که دین مزدیسنا بر حق و فرستادهٔ [[اهورامزدا]] است. در گره سوم گواهی می‌دهند به پیغمبری [[زرتشت]] سپنتمان. در گره چهارم گواهی می‌دهند به اصول مزدیسنا که اندیشه و گفتار و کردار نیک باشد.»

این واژه در [[زبان پهلوی|پهلوی]] کُستیک از مادهٔ کُست به معنی سو و پهلو و کنار است. در فارسی نیز کشت یا کست به همین معنی است. کُشتی را '''بند دین''' نیز گویند. '''کُستیج''' معرب کُستی است. در [[اوستا]] از برای کُستیت به معنی مطلق چه '''بند دین''' و چه کمربند أئیویااُنگهَنَ استعمال شده‌است. این کلمه مرکب است از دو جزء اَئیوی به معنی برورو و بالا که در فارسی اَف شده و بر سر یک دسته از لغات دیده می‌شود چون افسر، افسار، افروختن، افکندن، افشاندن و غیره. دوم یانگهن از ریشهٔ یاه که فعل و به معنی کمربستن است و در [[اوستا]] به معنی کمربند آمده‌است. در [[هرمزدیشت]] بندهای ۱۷ و ۱۸ آمده‌است. «کسی که نام‌های [[اهورامزدا]] را در هنگام خوابیدن و برخاستن و کُستی بستن و کشتی گشودن و از جائی به جائی رفتن و از ناحیه و مملکت بیرون رفتن بسراید، به چنین کسی ضربت و کارد و تبرزین و تیر و دشنه و گرز و سنگ و فلاخن دشمن کارگر نشود.»

بندی که در مراسم دینی به دور شاخه‌های [[برسم]] بسته می‌شود نیز در [[اوستا]] ائیویانگهن نامیده می‌شود که امروزه آن را هم کُشتی گویند.<ref> دانشنامهٔ مزدیسنا، ص ۳۹۳ و ۳۹۴ </ref>