سید حسین میرپور طهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

|فرزندان= سید شجاع الدین، سیدمحمد،

[[پهلوان سید علی|سید علی]]، سید محمد،

|مناصب= [[امام جمعه]] تهران، فقیه آزادی‌خواه و {{سخ}}از فعالانرهبران [[جنبش مشروطه ایران]]، امام جمعه تهران.}}

'''آیت الله سیدحسین میرپور طهرانی'''(حق شناس کمیاب)، (۱۲۵۳خورشیدی/۱۲۹۲ قمری [[شمیران]] - ۱۳۲۷ [[تهران]])، فرزند آیت الله شیخ سید شمس الدین میرپور طهرانی، [[امام جمعه]] تهران و از رهبران و علمای [[شیعه]] و روحانیون مبارز صدر [[مشروطه]] است.

وی در خاندانی قدیمی و بانفوذ تهرانی به دنیا آمد. اعقاب و نیاکانش از [[سادات]] [[دانشمند]] و روحانیون و [[فقها|فقهای]] تهران مشهور به «میرطهرانی» بودند. ایشان که دارای نقل [[حدیث]] از [[امام معصوم]] بودند، بیش از هزار سال پیش و در [[قرن سوم هجری|قرن سوم هجری شمسی]] به دلیل ظلم [[خلفای عباسی]] و عداوت آنان با علویان از [[عتبات عالیات]] به تهران مهاجرت کرده و در شمیران[[شمیرانات]] ساکن شدند. <ref>صدرالدینی شیرازی، محمد هادی، مجتهدان مبارز، تهران، انتشارات مزدک، ۱۳۹۴، ص ۶۱۸</ref>

سید حسین تحصیلات مقدماتی و علوم اولیه اسلامی را نزد پدر مجتهد خود فرا گرفت و سپس برای ادامه تحصیل ابتدا به [[سامرا]] و سپس به [[نجف اشرف]] رفت و نزد شیوخ و بزرگان آن حوزه، خصوصاً آخوند خراسانی، شیخ‌الشریعه اصفهانی، آخوند خراسانی، میرزا محمدتقی شیرازی و شیخ محمدطه نجف، به فراگیری علم و دانش پرداخت.

سیدحسین میرپور طهرانی با سعی بی‌وقفه در تحقیق و دانش اندوزی و کوشش مستمر در دورۀ خارج، اساتیدش را شیـفتۀ خود ساخت و با کسب درجۀ [[اجتهاد]] در بیست و چهار سالگی در ۱۲۷۷.ش به وطنش تهران بازگشت و به تدریس، وعـظ و اقامۀ جماعت در [[مدرسه و مسجدشیخ عبدالحسین|مدرسه و مسجد تازه تأسیس «شیخ عبدالحسین»]] در [[بازار تهران]] مشغول شد. وی علاوه بر تهران بیـتی نیز در [[قم]] داشت که در آن‌جا نیز به حل مشکلات شرعی و رتق و فتق امور اجتماعی مردم می‌پرداخت. <ref>حائری، عبدالهادی، تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق، تهران،امیرکبیر. ۱۳۶۰.</ref> <ref>صدرالدینی شیرازی، محمد هادی، مجتهدان مبارز، تهران، انتشارات مزدک، ۱۳۹۴، ص ۶۱۴</ref>

میر پورطهرانی در جریان عزل [[عین‌الدوله]]، از بانیان هجرت روحانیون به مرقد [[عبدالعظیم]] (هجرت صغری) و هجرت کبری ([[قم]]) بود و در [[مشروطه]] اول نقش بسیار فعالی ایفا کرد. او در جریان [[استبداد صغیر]] و به توپ بستن مجلس، فتوایی معروف صادر و ضمن تقبیح شدید این عمل، آن را [[محاربه]] با خدا نامید.

««فی الحال که دست شیطانی استبداد داخلی از آستین اجانب بی‌دین و کافران [[روس]] بیرون آمده است و در روز روشن ناموس مملکت هتک حرمت می‌شود و ناجوانمردانه آزادی‌خواهان و وکلای طبقات ملت ایران به بند کشیده می‌شوند، این عمل دولت به وضوح «محاربه الله و الرسول» و «افساد فی الارض» است و دادن مالیات به این دولت خائن و جائر که استقلال [[وطن]] را ملعبه خود قرار داده و با قوۀ اجنبی دستش به خون [[مسلمین]] آلوده شده حرام می‌باشد. در این اوضاع و احوال، عموم رجال سیاسی باید مطلع باشند [که] تنها راه تعالی [[ایران]] قانون مشروطه و [[مجلس شورای ملی]] است و تکیه بر دول اجنبی عاقبتی جز حقارت ندارد. البته تا زمانی که چشم سلاطین این آب و خاک بر دهان سفرای [[روس]] و [[انگلیس]] دوخته شده است، این مملکت روی ترقی و عزت نخواهد دید.» <ref>صدرالدینی شیرازی، محمد هادی، مجتهدان مبارز، تهران، انتشارات مزدک، ۱۳۹۴، ص ۶۱۶</ref>

آیت الله میرپور طهرانی بار دیگر در جریان [[قرارداد ۱۹۱۹]] با دولت [[بریتانیا]] قدم در میدان مبارزه گذاشت. وی در منابر و مساجد به ویژه در مسجد «شیخ عبدالحسین» که سال‌ها در آن واعظ و امام جمعه بود، بر ضد قرارداد و بانیان داخلی آن به ویژه [[وثوق‌الدوله]] نطق می‌کرد. او با توجه به روحیۀ زبانزد میهن دوستی‌اش، این قرارداد را تحت الحمایگی تام ایران توسط انگلیس می‌دانست و مجدانه و پی‌گیر، مردم را از مفاد ضد ایرانی آن قرارداد ننگین آگاه می‌ساخت. وی امضاءکنندگان و حامیان داخلی آن پیمان را خائنین به مملکت می‌دانست.