تهاجم عراق به ایران (۱۳۵۹): تفاوت میان نسخه‌ها

نیروی زمینی عراق از سه جبهه و در هر جبهه با یک سپاه یورش زمینی خود را آغاز کرد. سپاه اول از [[جبهه شمالی]] حدود ۲۵ کیلومتر در اطراف قصر شیرین پیشروی کرد و سپاه دوم از [[جبهه میانی]] و در اطراف مهران، هردو پس از برخورد به مناطق کوهستانی متوقف شدند. این حملات برای پشتیبانی از حمله اصلی در خوزستان انجام شد. صدام تصور می‌کرد که مورد استقبال مردم خوزستان که بخشی از آنان [[عرب]] یا [[عرب‌زبان]] بودند قرار خواهد گرفت.<ref name=ToolAutoGenRef18>{{پک|Sonnenberg|۱۹۸۵|ک=The Iran-Iraq War}}</ref> هدف اولیه بخش جنوبی ارتش عراق، تصرف برق‌آسای شهر مرزی [[خرمشهر]] و پس از آن [[آبادان]]، [[اهواز]]، [[دزفول]] و [[سوسنگرد]] بود. عراق کسب این هدف را یک پیروزی استراتژیک برای خود تلقی می‌کرد.<ref>{{پک|McLaurin|۱۹۸۲|ک=Military Operations}}</ref><ref name=ToolAutoGenRef18/> پس از تصرف خرمشهر، ارتش عراق موفق شد در اواخر آبان شهر آبادان را به‌طور کامل محاصره کند. عراقی‌ها که بر حمایت [[عرب‌های خوزستان]] از ارتش خود، دست‌کم در شمال خوزستان حساب کرده‌بودند، بازهم ناکام ماندند. حملات پیاپی عراق برای تصرف شهرهای سوسنگرد و اهواز عقیم ماند و ارتش عراق شانس غافلگیری را به‌خاطر مقاومت یک گروه کوچک مردمی از دست داد.<ref name=ToolAutoGenRef18/> گفتنی‌است که حداکثر پیشروی نیروهای عراقی در جبههٔ جنوبی که در اثر غافلگیری نیروهای ایرانی صورت گرفت، تا ۱۵ کیلومتری شهر اهواز بود.<ref name=th>{{یادکرد|فصل=|کتاب=ATLAS OF UNFORGETTABLE BATTLES Ground Forces Operations September,1980-August,1988|نویسنده = Colonel Mojtaba Jafari|ناشر =Holy Defence reaserech center|چاپ=third edition|شهر=Tehran|کوشش=انگلیسی|صفحه=|سال=2006|شابک=ISBN 5-555-06-964 }}</ref>

 

 

==استراتژی==