پیکره‌هایی که در نقاشی [[عروس باد]] حضور دارند، به شیوه ای [[اکسپرسیونیسم|اکسپرسیونیستی]] تصویر شده اند. این تابلو، خودنگارهٔ کوکوشکا و معشوقش [[آلما مالر]]، بیوهٔ بدنام و زیبای آهنگساز مشهور اتریشی، [[گوستاو مالر]](۱۹۱۱–۱۸۶۰)، است. پیش از سال ۱۹۱۴، رابطهٔ هوس آلود آن‌ها همواره در تهدید بود و بالاخره سال بعد به پایان رسید. تابلوی عروس باد، پریشانی هنرمند را به طور بصری گردآورده است و به نمایش می‌گذارد. کوکوشکا در اصل می‌خواست این مسئلهٔ دشوار و گیج کنندهٔ شخصی را در هیئت [[تریستان و ایزولد]]، بر اساس اپرایی از [[واگنر]] دربارهٔ عاشق پیشگانی که سرنوشتی تراژیک داشتند، مخفی کند. عنوان نهایی تابلو از سروده‌های [[جرج تراکل]] (۱۹۱۴–۱۸۸۷) گرفته شد؛ یک شاعر قانون گریز افسردهٔ اهل وین که آثاری وحشت آور و کابوس وار می‌سرود. کوکوشکا اضطراب خود را از طریق ضرب قلم‌های درشت و خشن و [[ترکیب‌بندی|ترکیب‌بندیهای]] بی تاب و چرخان بیان می‌نماید. فارغ از این آشفتگی، مالر درون تابلو با آرامش خوابیده، در حالی که کوکوشکا به صورت بی قراری در اضطراب است و پیکرش به یک جسد پوست کنده تبدیل شده و دستانش به طرزی [[گروتسک|گروتسک وار]]، پیچ دار به تصویر کشیده شده است. این زوج در یک خوابگاه شناور هیولا وار صدف مانند، در چشم‌اندازی بی حفاظ، مهار نشدنی و تحت نفوذ نیروهای کیهانی، چنان‌که گویی تحت تأثیر نیروی جاذبهٔ گرانشی یک ماه دور قرار دارند، در آغوش هم فرو رفته‌اند. به نظر می‌رسد این نیروی ناشی ازماه را، یک سائق جنسی فرویدی القا می‌کند، چرا که ماه به صورت یک لولهٔ مهبل مانند تصویر شده که توسط قله‌های قضیب مانندی احاطه شده است. گویی این محیط عجیب، مایع و غیرواقعی است و تابلو به یک مرداب از رنگ تبدیل شده است.<ref>{{پک|نام خانوادگی فرزان سجودی|سال ۱۳۸۸|ک=کتاب تارخ هنر جنسن|ص=صفحه ۹۵۰}}</ref>
