'''فرناندو اسکیل "پینو" سولاناس''' {{انگلیسی|Fernando Ezequiel 'Pino' Solanas}} یکی از مهم ترین کارگردانان معاصر آرژانتین و آمریکای لاتین
== زندگینامهزندگی‌نامه ==
سولاناس متولد ۱۶ فوریه ۱۹۳۶ در [[بوئنوس آیرس]] است. در دانشگاه تأتر، موسیقی و حقوق خواند و در سال ۱۹۶۲ اولین فیلمش را ساخت. پس از آن که در سال ۱۹۶۸ اولین فیلم بلندش تحت عنوان " «ساعت کوره ها"کوره‌ها» (La hora de los hornos) را به همراه گتینو ساخت به شهرت جهانی رسید؛ مستند ساعت کوره هایکوره‌های نگاهی دقیق به [[استعمار نو]] و خشونت در [[آمریکای لاتین]] دارد. جوایزی از جمله جایزه ویژه هیأتهیئت داوران جشنواره ونیز و [[نخل طلایی]] بهترین کارگردان [[جشنواره کان]] ارمغان هنرنمایی سولاناس در این فیلم بود.
سولاناس گرایش هایگرایش‌های سیاسی چپ گرایانه و آزادی خواهانه داشت. او به همراه [[اوکتاویواکتاویو گتینوختینو]] و [[جراردو بالخوبایهو]] در دهه ۱۹۶۰ پایهپایه‌گذار گذار "«گروه سینمایی آزادی خواه"» شد که تحولی در سینمای آرژانتین به وجود آورد و نقش مهمی در آگاهی جمعی سینماگران داشت. گرایش اصلی گروه چپ پرونی بود و بعدها با پیوستن فیلم سازانی چون انریکو و نمسیو خوارز و پابلو سزیر گرایش هایگرایش‌های دیگر وارد گروه شد. سولاناس و هم فکرانش به دلیل شرکت در تجمعات حامی پرون تحت فشار قرار گرفتند؛ بطوری که یکی از هنرپیشگان به قتل رسید و سولاناس توسط نیروهای دولتی ربوده شد. این گروه سینماگران بعدها به جنبش "«سینمای سوم"» پیوست.
سولاناس به همراه [[اوکتاویو گتینو]] مانیفست "«بسوی سینمای سوم"» را نوشت. ایده سیاسی [[سینمای سوم]] گذر از [[سینمای هالیوود]] و سینمای مولفمؤلف اروپا بود. هدفی که الهام بخش بسیاری از فیلمسازان جهان سوم شد. برخی نیز معتقدند که سینمای سوم نام خود را از جهان سوم وام گرفته است، بدین معنا که جهان اول، نماد آمریکا و به تبع آن سینمای اول به معنای هالیوود است. از نظر گرایش هایگرایش‌های سیاسی، می توانمی‌توان این سینما را منتقد استعمارگرایی نو، نظام [[سرمایه داری]] و هالیوود دانست. این سینماگران بر این باورند که مدل سینمایی هالیوود تنها بر مبنای سود بیشتر شکل گرفته است. مانیفست گروه به سال ۱۹۶۹ در مجله سینمایی تری کونتیننتال (می توان آن را سه قاره ترجمه کرد) و به وسیله "«سازمان همبستگی با مردم آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین"» (OSPAAAL :Organization of Solidarity with the People of Asia, Africa and Latin America) منتشر شد، در حالی که جمله ایجمله‌ای از فرانس فانون سرآغاز متن بود: "«ما باید بحث کنیم؛ ما باید ابداع کنیم ..."».
[[پرونده:Fernando Pino Solanas.jpg|بندانگشتی|فستیوال فیلم گوادلاهارا سال ۲۰۰۸]]
سولانا به دلیل فعالیت هایفعالیت‌های سیاسی در سال ۱۹۷۶ مجبور به ترک آرژانتین شد و به پاریس رفت. پس از اقامتی ۷ ساله، در سال ۱۹۸۳ دوباره به آرژانتین بازگشت. پس از تبعید و بر مبنای تجربیات آن دوره در فرانسه دو تا از مهممهم‌ترین ترین فیلم هایشفیلم‌هایش را ساخت. فیلم "«تانگوها؛ تبعید گاردل"» (۱۹۸۵) (Tangos: el exilio de Gardel) تصویرگر تعدادی از تبعیدی هایتبعیدی‌های آرژانتینی در پاریس است که تلاش می کنندمی‌کنند با برگزاری کلاس هایکلاس‌های تانگو ارتباط خود را با فرهنگ ملی حفظ کنند. فیلم تحسین شده "«جنوب"» (۱۹۸۸) (Sur) داستان مردی به‌نام فلورآلاست که به جرم فعالیت‌های خرابکارانه به زندان می‌افتد، و در سال ۱۹۸۳ پس از گذراندن پنج سال دوران محکومیتش آزاد می‌شود. او سخت مشتاق دیدار همسرش است، اما گذشته بین رویاهارؤیاها و واقعیت فاصله انداخته اندانداخته‌اند.
فیلم هایفیلم‌های مطرح دهه ۱۹۹۰ سولاناس شامل "«سفر"» (۱۹۹۲) (El viaje) و "«ابرها"» (۱۹۹۸) (La nube) هستند. در این دوره، فعالیت هایفعالیت‌های سیاسی سولاناس جدی تر می شودمی‌شود و در سال ۱۹۹۱ نطق تندی علیه [[کارلوس منم]] – [[رئیس جمهور]] وقت آرژانتین – انجام می دهدمی‌دهد. وی مورد حمله قرار می گیردمی‌گیرد و به شدت مضروب می شودمی‌شود. در سال ۱۹۹۲، تلاش می کندمی‌کند یکی از سناتورهای بوینس آیرس شود و ۷ درصد آرا را به خود اختصاص می دهدمی‌دهد. سپس مدت کوتاهی عضو حزب پیشروی آرژانتین می شودمی‌شود.
در دهه ۲۰۰۰، سولاناس روی به ساخت [[فیلم هایفیلم‌های مستند]] می آوردمی‌آورد که به شدت مورد توجه قرار می گیرندمی‌گیرند. در سال ۲۰۰۴، خاطرات ساکئو (Memorias del saqueo) را می سازدمی‌سازد که در کشورهای مختلف با نام هاینام‌های متفاوت اکران شده است؛ به همین دلیل با نام "قتل عام«قتل‌عام اجتماعی"» (Social Genocide) هم شناخته می شودمی‌شود. آلمانی هم نام " «Memoria del Saqueo - Die Globalisierung hat ein Gesicht "» را برای آن انتخاب کردند. در همین سال، سولاناس خرس طلایی ویژه [[جشنواره برلین]] را دریافت کرد.
سولاناس در ادامه فیلم هایفیلم‌های مستند خود در سال ۲۰۰۵ "«حیثیت هیچ کس"هیچ‌کس» (La dignidad de los nadies)، در سال ۲۰۰۷ "«آرژانتین پنهان"» (Argentina latente)، در سال ۲۰۰۸ "«ایستگاه بعدی"» (La próxima estación) و در سال ۲۰۰۹ "«شورش خاک: طلای ناپاک"» (Tierra sublevada: Oro impuro) را ساخت. فعالیت هایفعالیت‌های سیاسی سولاناس در چند سال گذشته افزایش یافته است. در [[انتخابات ریاست جمهوری]] ۲۰۰۷، با ۱٫۵ درصد آرا پنجم شد. در سال ۲۰۰۹، سولاناس با پیروزی حزبش در انتخابات یکی از نمایندگان مردم بوینس آیرس در مجلس ملی شد.
