ریمون آرون: تفاوت میان نسخه‌ها

رمون آرون در سال 1924 در آزمون وروديورودی دانش‌سرايدانش‌سرای عاليعالی پاريسپاریس قبول شد و چهار سال بعد با كسبکسب رتبه اول، ايناین دوره را به پايانپایان رساند. او و سارتر در ايناین دوره چهارساله با يكديگریکدیگر دوست شدند به گونه‌ايگونه‌ای كهکه با هم پيمانپیمان بستند هر يكیک زودتر درگذشت، يادداشتيیادداشتی در سوگ ديريدیری بنويسدبنویسد.

او در سال 1928 به خدمت نظام وظيفهوظیفه رفت و دچار بحران روحيروحی شد و همواره از پادگان محل خدمتش به عنوان «زندان نمور» يادیاد مي‌كرد؛می‌کرد؛ بعد از آن در سال 1929 كهکه بحران اقتصادياقتصادی شكلشکل گرفت و پدرش نيزنیز ورشكستهورشکسته شد، باعث شد او دو سال سخت را تجربه كندکند. آرون سال بعد يعنيیعنی سال 1930 به آلمان رفته و به عنوان مدرس زبان و دستياردستیار بخش زبان‌هايزبان‌های لاتينيلاتینی دانشگاه كلنکلن فعاليتفعالیت كردکرد و دو سال بعد با سوزان گشن، دانش‌آموخته ادبياتادبیات كلاسيكکلاسیک از دانشگاه سوربن ازدواج كردکرد.

آرون در سال 1934 به پاريسپاریس بازمي‌گرددبازمی‌گردد و سرپرستيسرپرستی مركزمرکز اسناد اجتماعياجتماعی دانش‌سرايدانش‌سرای پاريسپاریس را برعهده مي‌گيردمی‌گیرد. او تا سال ۱۹۳۹ استاد فلسفهٔ اجتماعی در دانشگاه [[تولوز]] بود. در جنگ جهانی دوم به ارتش آزادی‌بخش فرانسه در لندن پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ سردبیر روزنامهٔ فرانسهٔ آزاد بود. پس از بازگشت به فرانسه به تدریس در مدرسهٔ ملی مدیریت، دانشگاه [[سوربن]](۱۹۵۵-۱۹۶۸) و کولژ دو فرانس(۱۹۷۰) پرداخت. در روزنامه‌نگاری نیز فعال بود و به مدت ۳۰ سال تا ۱۹۷۷، در روزنامهٔ [[فیگارو]] مقاله نوشت و پس از آن به هفته‌نامهٔ ''اکسپرس'' پیوست.

آرون به گفته يكيیکی از شاگردانش، استنلياستنلی هوفمان، محدوديت‌هايشمحدودیت‌هایش را مي‌شناختمی‌شناخت و در دهه 1930 و زمانيزمانی كهکه در [[آلمان]] زندگيزندگی مي‌كرد،می‌کرد، تصميمتصمیم گرفت [[فيلسوففیلسوف]] نشود و فكرفکر مي‌كردمی‌کرد كسانيکسانی مثل [[سارتر]] و [[آلكساندرآلکساندر كوژوکوژو]] و اريكاریک ويلویل در ايناین عرصه استعداد بيشتريبیشتری دارند بنابراينبنابراین بر آن شد كهکه مطالعاتش را به ماهيتماهیت و شرايطشرایط موجود دانش تاريخيتاریخی و سياسيسیاسی اختصاص دهد.

دو رويدادرویداد تراژيكتراژیک بر زندگيزندگی خصوصيخصوصی آرون تاثيرتاثیر گذاشت كهکه هر دو در سال 1950 رخ داد. اولي،اولی، به دنيادنیا آمدن لورانس، دختر سوم او با علائم عقب‌ماندگيعقب‌ماندگی زندگيزندگی بود و دومي،دومی، پنج ماه بعد اتفاق افتاد، زمانيزمانی كهکه دختر شش ساله‌اش با نام امانوئل به خاطر سرطان خون از دنيادنیا رفت.

او يكیک بار در آوريلآوریل 1977 دچار سكتهسکته قلبيقلبی شد و برايبرای مدتيمدتی قدرت تكلمتکلم خود را از دست داد و بار دوم در هفدهم اكتبراکتبر 1983 با سكته‌ايسکته‌ای ديگردیگر چشم از جهان فروبست.

آرون با مخالفت سرسختانه علیه [[مارکسیسم]] در تقابل با روشنفکران جناح چپ فرانسه، به‌ویژه [[ژان-پل سارتر]] قرار گرفت،آن هم با انتشار كتاب کتاب ''انشعاب بزرگ'' (1948) كهکه گسست ايدئولوژيكایدئولوژیک و ديپلماتيكدیپلماتیک را در سطح جهانيجهانی بررسيبررسی مي‌كردمی‌کرد. کتاب مهمش ''افیون روشنفکران'' (۱۹۵۵) سازشگری چپگرایان و گرایش‌های استبدادی حکومت‌های مارکسیست را به نقد کشید. در اثر دیگرش با عنوان ''تراژدی الجزایر'' (۱۹۵۷) از استقلال الجزایر دفاع کرد. آرون در بیشتر آثارش به مسئلهٔ خشونت و جنگ می‌پردازد؛ از جمله در کتاب ''جنگ و صلح'' (۱۹۶۲). همچنین کتابی دربارهٔ تاریخ جامعه‌شناسی نوشت با عنوان ''جریان‌های مهم در تاریخ تفکر جامعه‌شناسی ''(۱۹۴۷). خاطرات او نیز در سال ۱۹۸۳ به چاپ رسید. آرون در زمان حياتش،حیاتش، 44 كتابکتاب نوشت.

انقلاب زودگذر (1968)، جامعه شناسيشناسی معاصر آلمان (1935)، جامعه‌شناسيجامعه‌شناسی كشورهايکشورهای صنعتيصنعتی (1962) تماشاگر متعهد (1981)، كلاوسويتسکلاوسویتس: فلسفه جنگ (1976) برخيبرخی از ديگردیگر آثار او هستند.