ابوشکور بلخی: تفاوت میان نسخه‌ها

برپایه برآوردهای انجام‌شده و سنجش [[بیت (شعر)|بیت‌هایی]] که از آن در فرهنگ‌ها به‌عنوان گواه بهره برده شده‌است، تعداد بیت‌های این اثر دست‌کم دوسوم ''[[شاهنامه]]'' [[فردوسی]] بوده‌است. از ''آفرین‌نامه'' تنها سیصد و اندی بیت به جای مانده‌است. این اثر را که در حکمت و اندرز و پند بوده و در [[بحر متقارب]] سروده‌سروده شده یکی از شاهکارهای زبان پارسی دانسته‌اند. ''آفرین‌نامه'' را ابوشکور به نام [[نوح بن نصر]] [[سامانی]] (پادشاهی از [[۳۳۱ (هجری)|۳۳۱]] تا [[۳۴۳ (هجری)|۳۴۳]]) به [[نظم]] کشیده‌است، چنان‌که می‌گوید:

و از این بیت چنین برداشت‌برداشت کرده‌اند که سال زادن او نباید پیش از ۳۰۰ ق باشد.

{{ب|ز دشمن گر ایدون که یابی شکر|گمان‌گمان بر که زهر است، هرگز مخور}}

{{ب|درختی که تلخ‌تلخ است وی‌وی را سرشت|گرش برنشانی به باغ بهشت}}

و [[فردوسی]] نیز این مضمون را در چهار جای ''شاهنامه‌شاهنامه''اش چنین آورده‌است:

{{ب|نگه‌نگه کن بدین گردش روزگار|که به زو نیابی تو آموزگار}}