عمادالکتاب: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== زندگی ==

 

'''میرزا محمدحسین سیفی قزوینی''' در [[قزوین]] در ۲۷ فروردین ۱۲۴۰ شمسی (۱۲۸۵ قمری) متولد شد و غالب عمرش به کتابت و تعلیم خط نستعلیق گذشت.<ref> فرهنگ دهخدا</ref>. پدرش قباله‌نویس بود و مادرش از [[سادات سیفی]] قزوین، از این رو به این مناسبت سید بودن مادر، میرزا نامیده شد. مدتی نزد [[میرزا محمدعلی خوشنویس]] خط آموخت. در چهارده‌سالگی برای کار نزد تاجری از اهالی [[شیروان]] به [[بادکوبه]] رفت. در شانزده‌سالگی پای پیاده راهی [[عتبات]] شد و سه سال در [[کاظمین]] ماند و از راه نوشتن خط زندگی کرد. می‌گویند آنقدر معیشت بر او سخت بود که حتی نمی‌توانست به [[کربلا (شهر)|کربلا]] برود. سرانجام همراه یکی از علما به کربلا رفت و پنج سال در این شهر و [[نجف]] اقامت کرد و ضمن نوشتنِ خط، علوم دینی خواند و سرانجام از تنگدستی به ستوه آمد و به ایران باز گشت. دو سال در تهران ماند و ازدواج کرد. در سال ۱۲۷۱ شمسی در [[خیابان ناصرخسرو]] آموزشگاه خوشنویسی دایر کرد و اسم آن را «[[دارالکتابه]]» گذاشت. او نسخه‌ای از [[شاهنامه فردوسی|شاهنامهٔ فردوسی]] را برای [[مظفرالدین شاه]] خوشنویسی کرد و به این مناسبت لقب «عمادالکتاب» گرفت. در [[انقلاب مشروطه]] به جرگهٔ آزادی‌خواهان پیوست و در [[کودتای محمدعلی‌شاهی]] آوارهٔ کوه و بیابان شد. پس از فرار شاه مستبد، هفت سال معلم مشق [[احمدشاه]] شد.<ref>خط، خوشنویسی و تاریخچهٔ آن</ref> وی قبل از دورهٔ [[مشروطیت]] جزو کاتبان وزارت انطباعات و در دورهٔ سلطنت [[احمدشاه]] قاجار، مدتی در وزارت داخله، منشی و همان اوقات معلم مشق خط سلطان احمدشاه نیز بود. در چند سال اواخر عمر نیز در دربار [[دودمان پهلوی|پهلوی]] سمت خوشنویس مخصوص داشت.<ref>شبکه اطلاع رسانی استان قزوین</ref>

او آخرین حلقه از زنجیره استادان قدیم خوشنویسی است که این هنر را به خوشنویسان معاصر پیوند داد. عمادالکتاب از مقلدان سبک خوشنویسی [[میرزا محمدرضا کلهر]] بود که پس از فوت او خوشنویس مهم دیگری بر جای نبود. از عمادالکتاب به‌عنوان کامل‌کنندهٔ شیوهٔ کلهر نام می‌برند. او بدون آنکه مستقیم شاگرد کلهر باشد از روی کتاب‌های چاپی وی به تمرین خط پرداخت و با وفاداری و وسواس زیاد شیوه او را آموخت و بدون آنکه در این شیوه دخل و تصرف زیادی بکند آن را به دیگران منتقل کرد. عمادالکتاب افزون بر نستعلیق در ابعاد بزرگ و کوچک (جلی و خفی) خط [[خط نسخ|نسخ]] و [[شکسته نستعلیق]] را خوش می‌نوشته است. او مروج کتابچه‌های «رسم المشق» است.<ref>پیدایش و سیر تحول هنر خط، انتشارت یساولی، چاپ دوم ۱۳۶۰ ص۱۹۷ </ref>

 

 

عمادالکتاب، در طول زندگی خود از لحاظ خدمت به جامعه و روح وطن پرستی، مورد تکریم طرفداران علم و ادب بود و در سال ۱۳۱۳ شمسی نیز به پاس خدمات صادقانه‌اش، موفق به دریافت [[نشان درجه یک فرهنگ]] از وزارت معارف ( [[وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی]] فعلی) و یک قطعه مدال نفیس از دربار [[رضاشاه]] گردید.<ref>روزنامه مردم‌سالاری</ref>

 

== آثار ==

 

از دیگر کارهای او کتابت بسیار نفیس [[شاهنامه فردوسی]] معروف به «امیربهادری» است که در تهران به چاپ رسیده است.<ref> فرهنگ دهخدا</ref> او این کتاب را برای مظفرالدین شاه نوشت و به همین مناسبت لقب «عمادالکتاب» گرفت.

وی از سال ۱۳۰۴ شمسی در دفتر مخصوص رضاشاه به سمت فرمان‌نگار مشغول خدمت شد و مامور تحریر فرامین و نامه‌ها گردید. در سال ۱۳۱۲ شمسی از طرف انجمن آثار ملی، مامور نوشتن کتیبه‌های [[آرامگاه فردوسی]] در طوس شد و بعد از آن کتیبه‌های [[دارالفنون]]، [[دانشسرای عالی]]، [[مدرسه رضاییه]]، [[دانشگاه تهران]] و [[دانشگاه معقول و منقول]] (دانشگاه الهیات فعلی) را نوشت.

 

 

از آثار نقاشی وی: تصویر یکی از حواریون حضرت مسیح که به خط شکسته و تعلیق زیبا، با رقم: "در ماه رمضان هزار و سیصد و سی... العبد عمادالسیفی قزوینی"؛ تصویر سیاه قلمی [[کریم‌خان زند]] که کلاه مخصوص به سر نهاده است؛ تصویر دستی که طرز صحیح قلم به‌دست گرفتن و خط نوشتن را نشان می‌دهد...، با رقم: "عمادالسیفی"؛ تصویر خود نقاش به سیاه قلم...، با رقم: "صورت عمادالکتاب سیفی که به‌دست خود ساخته است".<ref>شبکه اطلاع رسانی استان قزوین</ref>

== شاگردان ==

عمادالکتاب شاگردان بسیاری داشت، از جمله [[علی منظوری]]، [[ملک‌الخطاطین]]، [[حسن زرین‌خط]]، [[علی‌اکبر کاوه]]، [[ابراهیم بوذری]] که هر یک به مقام استادی رسیده‌اند.<ref>شبکه اطلاع رسانی استان قزوین</ref> مرحوم [[علی آقا حسینی]] یکی دیگر از شاگردان عمادالکتاب بود که خوشنویس معاصر [[عباس اخوین]] نزد وی تعلیم دیده است.<ref>روزنامه مردم‌سالاری</ref>

 

== رسانه‌ها ==