هرمز میلانیان: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Shahramsh (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۷۰:
پدرش، [[حسن میلانیان]]، فرمانده ناو «پلنگ» بود که در حملهٔ متفقین به ایران (روس‌ها از شمال و انگلیسی‌ها از جنوب)، هنگام دفاع از [[آبادان]]، زخمی شد و پس از انتقال به تهران در ۳۸ سالگی درگذشت. مادرش [[درخشنده شیمی]] مسئولیت بزرگ کردن و تربیت هرمز و برادر کوچک‌تر، هومان را برعهده گرفت.
 
هرمز میلانیان تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران در دبیرستان‌های [[دبیرستان شرف|شرف]] و [[دارالفنون]] سپری کرد. علاقه‌ای که به ادبیات، به‌ویژه [[ادبیات فارسی،فارسی]]، داشت موجب شد پس از دریافت دیپلم متوسطه در رشتهٔ ادبی و موفقیت در امتحان ورودی دانشکدهٔ ادبیات [[دانشگاه تهران]] به سال ۱۳۳۴، در رشتهٔ ادبیات فارسی ادامه تحصیل دهد. در سال ۱۳۳۷، پس از اخذ درجهٔ لیسانس در رشتهٔ ادبیات فارسی، علاقه‌ای که به آموختن زبان‌های بیگانه داشت، وی را مصمم کرد که به تحصیل در رشتهٔ «زبان‌شناسی» بپردازد، بااین‌که تصویر چندان روشنی از این دانش کمابیش نوین نداشت. در شهریورماه ۱۳۳۹ (۱۹۶۰)، شرایط ادامه تحصیل در این رشته برای او پیش آمد و به پاریس رفت و از دانشگاه سوربن دکترا گرفت.
 
هرمز میلانیان، پس از مراجعت از فرانسه به ایران در سال ۱۳۴۴، در [[بنیاد فرهنگ ایران]]، مسئولیت پژوهش در زمینهٔ [[تاریخ زبان فارسی]] را زیر نظر [[پرویز خانلری]] بر عهده گرفت. در نیمهٔ دوم سال تحصیلی ۴۵-۱۳۴۴، پس از موفقیت در امتحان استادیاری، به‌عنوان استادیار زبان‌شناسی در دانشگاه تهران به استخدام رسمی درآمد. در شهریورماه ۱۳۴۹ به مدت یک سال تحصیلی، به‌عنوان استادیار مهمان، به [[دانشگاه ایلینوی در اوربانا]] برای تدریس زبان فارسی اعزام شد.
خط ۸۱:
 
 
دکتر میلانیان سال‌های پایانیِ عمرش، در یکی از بیمارستان‌های مخصوص بیماران آلزایمری در فرانسه بستری بود. وی روز چهارشنبه ۲۱ آبان ۱۳۹۳ در پاریس در فرانسه درگذشت و در [[گورستان مونپارناس]] به خاک سپرده شد.
 
== کتاب‌شناسی ==