اسدی در نزدیکی‌های سال ۴۶۵ قمری درگذشت و در کوی سرخاب تبریز به خاک سپرده شد و گورستان محل دفت او بعدها به مقبره‌الشعرا نامبردار گشت. از این رو شاید بتوان گفته که اسدی در پایان زندگی خویش در تبریز می‌زیسته است.{{پا|نام=cgie}}
[[پرونده:Msm-tabriz-poett.jpg|بندانگشتی|چپ|250px| <small>مقبرةالشعرای تبریز، محل دفن حدود ۴۰۰ تن از دانشمندان و ادیبان نام‌آور ایران است</small>.]]▼
=== دین ===
سطر ۷۱ ⟵ ۷۲:
=== تحصیلات ===
از پاره‌ای از مطالبی که در گرشاسپ‌نامه آمده به خوبی پیداست که اسدی افزون بر چیره‌دستی در شعر و حماسه‌سرایی، در علوم دینی، فلسفه، تاریخ، جغرافیا و نجوم نیز آگاهی‌های چشمگیر داشته است و در همین منظومه چنان به موضوعات دینی و حکمی توجه نشان می‌دهد که او را «حکیم» لقب داده‌اند. اسدی با دیوان‌های شعرای عرب نیز آشنایی داشته و پاره‌ای مضامین آنها را در گرشاسپ‌نامه به کار برده است. چنانکه فروزانفر نشان می‌دهد، مضمون دو بیت از اسدی با دو بیت از متنبی شاعر پرآوازه عرب به خوبی تطبیق می‌کند.{{پا|نام=cgie}}
== آثار و افکار اسدی ==
▲[[پرونده:Msm-tabriz-poett.jpg|بندانگشتی|چپ|250px| <small>مقبرةالشعرای تبریز، محل دفن حدود ۴۰۰ تن از دانشمندان و ادیبان نام‌آور ایران است</small>.]]
اسدی به داستان‌سرایی گرائیده و به نظم داستان‌هایی که از بسیاری جهات به [[شاهنامه فردوسی]] نزدیک است، پرداخته است. شعرهای اسدی به واسطه تناسب و حسن استعمال، جلوه خاصی یافته و به تشبیه و مجازهای تازه و صنایع لفظی و معنوی مشحون است. اسدی طوسی از علمای لغت بوده و در این فن استاد بوده و بسیاری از [[دیوان‌های گذشتگان]] را به دقت و ژرف‌نگری خوانده و لغات کمیاب را به دست آورده و گاهی همان کلمات را در اشعار خود به کار برده و بدین سبب در گرشاسپ‌نامه بسیاری از لغات فارسی که حتی در اشعار قرن پنجم و ششم هم کمتر استعمال شده است، دیده می‌شود. آوردن این لغات اگرچه نظر به حفظ زبان، شایسته تحسین و یکی از دلایل برتری این منظومه است اما تا حدی به فصاحت و رواج آن آسیب رسانده است. بهترین گواه، آن است که شاهنامه فردوسی که چندین برابر منظومه اسدی است از این کلمات کمتر دارد، با این‌که عنایت [[فردوسی]] به نگهداری زبان بیشتر بوده است.
== گرشاسپ‌نامه ==
موضوع این [[کتاب]]، [[داستان پهلوانی]] است به نام [[گرشاسب]] که برحسب روایات پدر [[نریمان]]، نیای [[رستم]] بوده و در [[هند]] و دیگر سرزمین‌ها رزم‌ها کرده و نام‌آور شده است. این کتاب در تاریخ ۴۵۸ [[هجری قمری]] یعنی ۵۸ سال پس از اختتام [[شاهنامه فردوسی]] به انجام رسیده است. [[گرشاسپ‌نامه]] از روی گرشاسپ‌نامه‌ای که [[ابوالمؤید بلخی]] [[شاعر]] و [[نویسنده]] قرن چهارم به نثر آورده است، اقتباس شده و ظاهراً جزو داستان‌های [[شاهنامه ابومنصوری]] هم بوده است. گرشاسپ‌نامه منظوم با اصل [[داستان]] اختلاف چندانی ندارد و اسدی تغییری در آن اعمال ننموده است.
