اقتدارگرایی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Kamranazad (بحث | مشارکتها) جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: اندیشهی⟸اندیشهٔ، اولیهی⟸اولیهٔ، ، بهوسیلهی⟸بهوسیلهٔ، ، تهیهی⟸تهیهٔ، ، خانهی⟸خانهٔ... |
Kamranazad (بحث | مشارکتها) جز ←جایگزینی با [[وپ:اشتباه|اشتباهیاب]]: ایجادکنندهی⟸ایجادکننده، جامعهی⟸جامعه، ، روسیهی⟸روسیه، ، مستبدانهی⟸مستبدانه، ، مواجههی... |
||
خط ۷:
ویژگی ممیز اقتدارگرایی قدرت به شدت متمرکز و مجتمع است که با سرکوب سیاسی و طرد مخالفان بالقوه تثبیت میشود. این قدرت از [[احزاب سیاسی]] و تشکیلات تودهای برای بسیج مردم در جهت اهداف رژیم استفاده میکند. <ref>{{یادکرد|نویسنده=Vestal, Theodore M|مقاله=Ethiopia: A Post-Cold War African State|ژورنال=Sociology and You|تاریخ=1999|صفحه=17}}</ref>
اقتدارگرایی بر قانون حاکمیت تأکید دارد و نه حاکمیت قانون، این شکل از حکومت اغلب دارای سازوکارهای انتخاباتی است، تصمیمهای سیاسی از سوی گروهی برگزیده از مقامات و در پشت درهای بسته گرفته میشود، نوعی بروکراسی که گاه مستقل از قوانین عمل میکند، که به خوبی بر مقامات منتخب نظارت ندارد و در رسیدگی به دغدغههای حوزههای انتخاباتی که قرار است نمایندهی آن باشند، شکست میخورند. در اقتدارگرایی تمایل به اعمال غیررسمی و غیرچارچوبمند قدرت سیاسی نیز به چشم میخورد، رهبریای «خودخوانده که حتّی اگر منتخب هم باشد با انتخاب آزاد شهروندان از میان رقبای انتخاباتی قابل جایگزینی نیست» محرومیت
در حالی که [[ثبات سیاسی]] بهوسیلهٔ کنترل بر نیروهای مسلّح و حمایت از آنها تأمین میشود، انواع کنترلهای اجتماعی نیز برای [[خفه کردن]]
[[نظام سیاسی]] اقتدارگرا ممکن است به دلیل «تأمین ناکافی خواستهای مردم» <ref name> {{یادکرد|نویسنده=Vestal, Theodore M|مقاله=Ethiopia: A Post-Cold War African State|ژورنال=Sociology and You|تاریخ=1999|صفحه=17}}</ref> تضعیف شود. وستال مینویسد که تمایل [حکومتهای اقتدارگرا] به کنترل شدیدتر در پاسخ اعتراضات به جای سازش و توافق، ضعفی آشکار است و این رویکرد زیادی صلب «در انطباق یافتن با تغییرات یا
ویژگی بارز اقتدارگرایی «تصدّیگری سیاسی نامحدود» رهبر یا حزب حاکم (اغلب در دولتهای تکحزبی) یا قدرتهای دیگر است. <ref name> {{یادکرد|نویسنده=Vestal, Theodore M|مقاله=Ethiopia: A Post-Cold War African State|ژورنال=Sociology and You|تاریخ=1999|صفحه=17}}</ref> تحول از نظامی اقتدارگرا به اشکال دموکراتیکتر دولت دموکراتیزاسیون <ref name> {{یادکرد|نویسنده=Vestal, Theodore M|مقاله=Ethiopia: A Post-Cold War African State|ژورنال=Sociology and You|تاریخ=1999|صفحه=17}}</ref> خوانده میشود.
خط ۶۶:
راه دیگر مواجهه با مشکل تلاش برای تهیهٔ لیستی از رژیمهای اقتدارگرا این است که اَشکال آشکار دولت (برای مثال انتخابات مستقیم مثل آنچه در بخشهای سویس وجود دارد یا نمایندگی دانشگاهی و غیره) را با هم مقایسه نکنیم بلکه توازن قدرت میان نخبگان سیاسی و عموم مردم را در کشورهای مختلف مقایسه نماییم. چنین جدولی بر مبنای پرسشهایی از این دست شکل خواهد گرفت که آیا دولتی خاص اجازهی تأثیرگذاری مستقیم در تصمیمگیریها را به اتباع خود میدهد؟، آیا [[آزادی بیان]] را محدود میکند؟، اتباع خود را در گولاگها یا سیستمهای بازداشتگاهی مشابه محبوس میسازد؟، آیا با ملّتهای دموکراتیکتر رفتاری متخاصمانه دارد؟، آیا به شرایط کار نامطلوب امکان شکلگیری میدهد یا حتّی این که آیا به انواعی از بردهداری امکان ظهور میدهد یا خیر؟.
1. دوات [[جمهوری خلق چین]] اغلب یک دولت اقتدارگرای مدرن انگاشته میشود. این جمهوری تنها با یک حزب اداره میشود که آن را [[حزب کمونیست چین]] میخوانند. سیاستگذاریها در چین در جلسات سطوح بالا انجام میشود که در آنها مردم هیچگونه تأثیری در تصمیمهایی که برایشان گرفته میشود ندارند. دولت چین با حساسیت بسیار بر اینترنت این کشور نظارت میکند و هرچه را که کمترین شائبهٔ حساسیت سیاسی در آن باشد، تحت نظر دارد. همچنین طبق گزارش گزارشگران بدون مرز، در لیست سیاه «دشمنان اینترنت» قرار دارد.<ref> {{یادکرد |پیوند = http://en.rsf.org/beset-by-online-surveillance-and-12-03-2012,42061.html |عنوان=|زبان = en |بازیابی=}}</ref> آنها همچنین به دلیل نگرانی از اینکه شهروندانشان از سایتهای عمدهٔ
2. دولت کمونیست ویتنام نیز اغلب اقتدارگرا خوانده میشود. ویتنام از سوی [[حزب کمونیست ویتنام]] اداره میشود که تنها [[حزب سیاسی]] قانونی در این کشور است. سیاستها و قوانین همگی بهطور یکسویه از طرف حزب وضع میشود و مردم در فرایند تصمیمگیری هیچ قدرتی ندارند. هرگونه مخالفت سیاسی ممنوع است. مخالفانی چون ویِت خانگ خواننده و آهنگساز و نگوین چی تین شاعر، بهطور معمول دستگیر و زندانی میشوند و دولت مکرّراً مخالفان را به «براندازی حکومت»، «تهدید امنیت کشور» یا تلاش برای «سرنگونی [[دولت سوسیالیست]] مردمی»<ref> {{یادکرد|پیوند=|عنوان= Rep Loretta Sanchez: Free Viet Khang, Paulus Le Son and many others". Democracy for Vietnam |زبان = en |بازیابی =2012-04-07}}</ref>متهم میکند. در ویتنام اعتراضات با دقّت بسیار از سوی دولت تحت نظر قرار میگیرد؛ در این میان اعتراضات تابستان 2011 در حمایت از حاکمیت ویتنام بر جزایر پاراسل و اسپارتلی در شهرهای هانوی و سایگون و نیز اعتراضات کوچکتر دربارهی ادعاهای ارضی دولت از اهمیت ویژهای برخوردارند.<ref>{{یادکرد|پیوند= Bbc.co.uk. 2011-06-05 |عنوان = BBC News - South China Sea: Vietnamese hold anti-Chinese protest |زبان = en |بازیابی =2012-04-07}} </ref>اینترنت نیز در این کشور به شدّت سانسور میشود، بیشتر سایتهایی که محتوای ضدّ کمونیستی، انتقادی یا ضدّ دولتی دارند یا حامی جمهوری سابق ویتنام هستند از سوی دولت مسدود میشوند. سایتهای
[[پرونده:Vladimir Putin in Egypt 26-27 April 2005-3.jpg|بندانگشتی|راست|ولادیمیر پوتین و حسنی مبارک دو تن از رهبران اقتدارگرای روسیه و مصر]]
در روسیه هم پس از گزارشهای متعدّد دربارهی جابهجایی آرای انتخابات پارلمانی 2011 و نیز [[ریاست جمهوری]] 2012 ویژگیهای عمومی اقتدارگرایی در حال بروز است، این وضعیت با وضعیتی درآمیخته شده است که در آن حزب
== اقتدارگرایی در تاریخ ==
|