امپراتوری مقدس روم: تفاوت میان نسخه‌ها

|leader2 = [[فرانسیس دوم]] (انجامینواپسین)

از لحاظ سیستماتیک این امپراتوری دارای مجلس (آلمانی: ''Reichstag'')، دادگاه عالی (''Reichskammergericht'')، شورای دربار (''Reichshofrat'') و در زمان جنگ یک ارتش تدارک‌دیده،تدارک دیده، ولی فاقد دولت ویا حتی پایتخت به معنای واقعی بود. بعد از [[صلح وستفالی]] سال [[۱۶۴۸ (میلادی)|۱۶۴۸]] که به پایان [[جنگ سی‌ساله]] (جنگ داخلیِ دو مذهب) انجامید این امپراتوری بیشتر یک اتحادیه بسیار ضعیف از مناطق آلمانی بود و یا همان‌طور که [[ولتر]] مسخره می‌کرد، ''نه مقدس''، ''نه رومی'' و ''نه اصلاً امپراتوری'' بود.

با تاجگذرایتاجگذاری [[شارلمانی]] به عنوان امپراتور توسط پاپ [[لئو سوم]]، وی مدعی جانشینی امپراتوری روم شد. سعی شارلمانی برای به ابرقدرت رساندن امپراتوری فرانک در کنار [[خلافت اسلامی]] و [[روم شرقی|امپراتوری روم شرقی]] تنها در زمان سلطنت او موفق بود. با مرگ وی و بعدها تقسیم امپراتوری بین نوادگانش، کلیسا سعی کرد به خاطر علائق مشترک سیاسی، امپراتوری را متحد نگه دارد. با این‌وجوداین وجود سیستم تجزیه پیشروی کرد و بالاخره امپراتوریِ فرانکها به دو قسمت مجزای [[فرانک غربی]] ([[فرانسه]] امروزی) و [[فرانک شرقی]] (آلمان امروزی) تقسیم شد. لقب امپراتور ولی با فرانکِ شرقی باقی‌ماند، هنگامی که اتو یکم سال [[۹۶۲ (میلادی)|۹۶۲]] در حین لشکرکشی به ایتالیا در [[رم]] تاجگذاری کرد.

با آغاز قرون جدید، تغییراتی در سیستم حکومتی به وجود آمد، به طوری که قدرت امپراتور به آهستگی رو به انحطاط گذاشت. بین نخبگان امپراتوری (کسانی که در پارلمان کرسی و حق رای داشتند، مانند امرا، [[شوالیه]]ها، دوک‌ها و شهرهای آزاد)، اتحادهای مذهبی ایجاد شد که با یکدیگر بارها به جنگ پرداختند. در اواخر قرن ۱۶، به نخبگان امپراتوری اختیار تعیین مذهب برای مناطق تحت کنترل آنها داده شد که باعث یکسانی مذهبی بیشتر برای منتخبین می‌شد و با یکسانی مذهبی در یک منطقه، راه تجزیه‌طلبیِ آن هموارتر می‌شد. این تغییرات در نقطه اوج خود منجر به [[جنگ سی‌ساله]] شد. در همین ادامه امپراتور سعی کرد برای آخرین‌بارآخرین بار قدرت از دست‌رفته‌اش را مجدداً صاحب شود و اتحاد با کلیسا را تشکیل دهد که به موفقییتموفقیت نرسید. به این ترتیب، امپراتوریِ ازهم‌گسیخته‌ای به وجود آمد که امپراتور در آن تنها نقش تشریفاتی داشت ولی از لحاظ قدرت تنها به عنوان [[دوک اطریش]] در پارلمان با نخبگان دیگر همپایه بود.

بر اساس [[کنگره وین|کنفرانس وین]] سال [[۱۸۱۵ (میلادی)|۱۸۱۵]]، حکومت‌های آلمانی به تشکیلِ یک [[همبستگی آلمانی]] اقدام کردند، که نقش بیشترِ آن، زنده نگه‌داشتن لقب و مقام امپراتور بود. با پیشنهاد امپراتوریِ به فرانس یکم اتریش، انتظار می‌رفت که وی اختیارات کامل یک فرمانروا را به دست نیاورد، زیرا حامیان آن، امارت‌های کوچک و متوسط بودند که قدرت کمی داشتند؛ بنابراین فرانس این پیشنهاد را رد کرد. از طرف دیگر اطریش نمی‌خواست که لقب امپراتور به پادشاهان قدرتمند دیگر همچون پادشاه [[پروس]] برسد. به این ترتیب کنفرانس وین به‌همبه‌ هم خورد بی‌آنکه امپراتور جدیدی تعیین شود و همبستگی آلمان به عنوان یک اتحاد ضعیف بین حکومت‌های آلمانی به‌وجود آمد.