گلیمر: تفاوت میان نسخه‌ها

ژوستینین در ژوئن ۵۳۳ لشکری را به فرماندهی [[بلیساریوس]] به‌سوی سرزمین وندال‌ها روانه ساخت که این سپاه در اوایل ماه سپتامبر به [[آفریقا]] رسید. همزمان در [[ساردینیا]] که بخشی از قلمرو وندال‌ها را تشکیل می‌داد، [[گوداس]]، فرماندار [[ویزیگوت|ویزیگوت‌تبار]] آنجا علیه گلیمر سر به‌شورشبه شورش برداشته خود را حاکم ساردینیا خواند و با ژوستینین ارتباط برقرار نمود. گلیمر در مقابل، ارتش عظیمی متشکل از بیشتر نیروهای حاضر در آفریقا را به فرماندهی برادرش [[تزازو]] به ساردینیا فرستاد تا این شورش را سرکوب نماید. درنتیجه بلیساریوس تقریباً بدون هیچ مقاومتی توانست در آفریقا پیاده شود.<ref>Hodgkin, III, 669.</ref>

با بازگشت تزازو از ساردینیا، گلیمر که توانسته بود از تعقیب رومیان بگریزد بار دیگر ارتش وندال‌ها را آمادهٔ رویارویی با بلیساریوس ساخت. دو سپاه در دسامبر ۵۳۳ و این بار در [[نبرد تیکامرون|تیکامرون]]، در حدود ۲۰ مایلی کارتاژ با یکدیگر روبه‌رو شدند. علی‌رغم مقاومت سرسختانهٔ هر دو طرف در نهایت ارتش وندال‌ها تار و مار شد. گلیمر بار دیگر از میدان نبرد گریخت و در کوه پاپوا در نزدیکی مرز [[نومیدیه]] پناه گرفت. اما دیری نپایید که نیروهای بیزانسی به‌فرماندهیبه فرماندهی [[فاراس]] او را محاصره کردند. بنا بر نوشته‌های [[پروکوپیوس]]، هنگامی که از گلیمر خواسته‌شد تا خود را تسلیم نماید او در مقابل از فاراس خواست تا به او قرصی نان، [[اسفنج]] و یک [[چنگ]] بدهد تا گذراندن زمستان در کوهستان برایش قابل تحمل‌تر باشد.<ref>Procopius, ''De Bellus'' IV.6.20; translated by Dewing, vol. 2 pp. 259f</ref>