واقع‌گرایی (هنر): تفاوت میان نسخه‌ها

'''واقع‌گرایی''' یا '''رئالیسم''' در هنرهای تصویری و ادبیات، نمایش چیزها به شکلی است که در زندگی روزانه هستند، بدون هرگونه آرایش یا تعبیر افزون. این واژه همچنین برای شرح کارهای هنری که برای آشکارکردنآشکار کردن راستی، چیزهایی چون زشتی و پستی را تایید کرده‌اند نیز به کار می‌رود.

واقع‌باوریواقع باوری عبارتست از مشاهده دقیق واقعیت‌های زندگی، تشخیص درست علل و عوامل آنها و بیان و تشریح و تجسم آنها است.

واقع‌باوریواقع باوری برخلاف [[رمانتیسم]] مکتبی برونی یعنی اُبژکتیو است و نویسنده رئالیست هنگام آفریدن اثر بیشتر تماشاگر است و افکار و احساس‌های خود را در جریان داستان آشکار نمی‌سازد، البته باید توجه داشت که در رمان رئالیستی نویسنده برای گریز از ابتذال و شرح و بسط بی مورد محیط و اجتماع را هرطور که شایسته می‌داند تشریح می‌کند یعنی در رمان رئالیستی توصیف برای توصیف یا تشریح برای تشریح مورد بحث نیست.

'''طبیعتگراییطبیعت‌گرایی''' یا '''ناتورالیسم''' اصطلاحی در تاریخ هنر و نقد هنری برای توصیف سنخی از هنر که در [[طبیعت]] بدان گونه که بنظر می‌آید، بازنمایی می‌شود. در این تعریف -که بیشتر از جنبهٔ صوری اعتبار دارد- [[طبیعتگراییطبیعت‌گرایی]] مفهومی [[متضاد]] با چکیده نگاری است. اگر [[هنر کلاسیک]] یونان را جلوهٔ کامل طبیعتگراییطبیعت‌گرایی تلقی می‌کنند وهنر [[رنسانس]] [[ایتالیا|ایتالیایی]] را تجدید حیات آن می دانند، بر اساس چنین استدلالی است که در هنرهای نامبرده، اثر هنری همانند آیینه‌ای، زیبایی طبیعی را باز می‌تابد. در این معنا، طبیعتگراییطبیعت‌گرایی با [[آرمانگرایی]] تناقصی ندارد؛ حال آنکه، مفهوم ناتورالیسم به لحاظ [[فلسفی]]، و چون یک روش هنری، خلاف این است.

اصطلاح (زیبایی شناسی طبیعتگرایانهطبیعت‌گرایانه) به نظریه‌ای فلسفی مربوط می‌شود که از [[اثباتگرایی]] [[سدهٔ نوزدهم]] ناشی شده و در نظریهٔ ادبی زولا-نویسندهٔ فرانسوی- به اوج رسیده است. در این نوع زیبایی شناسی، روشهای علمی مشاهده واقعیت به کار گرفته شد.

ناتورالیست‌های نیمه دوم سده نوزدهم بر طبق برنامه‌ای مشخص و با نوعی بیطرفی و فاصله گزینی، رو نگاشتی از جهان و زندگی پیرامون خود ارائه می‌کردند؛ و غالباً از پرورش دنیای [[خیال]]، از باور به آنچه که [[ملموس]] و محسوس نیست، از کاویدن معنای نهفته در چیزها، از تقلیل جنبه‌های ناخوشایند و پیش پا افتاده پسروندهپس رونده و [[خشن]] زندگی امتناع می‌جستند. این نگرشی متضاد با آرمانگرایی، و واکنشی در برابر [[رمانتیسم]] بود.

اصطلاح ناتورالیسم، به مثابه مکتبی خاص در نقاشی، نخستین بار توسط بلوری درباره پیروان [[کاراوادجو]] به کار برده شد. به زعم او، اینان به تقلید وفادارانه از طبیعت (خواه زشت، خواه زیبا) می‌پرداختند. همچنین، کاستانیاری-منتقد فرانسوی-اصطلاح ناتورالیسم را جایگزین اصطلاح رئالیسم کرد تا بر عینگراییعینی‌گرایی و پژواکهای فعالیت علوم طبیعی تاکید بیشتری گذارد. کاربرد اختیاری این دو اصطلاح باعث عدم صراحت معانی آنهاشد.<ref>{{پک|رویین پاکباز|1390|ک=دائرةالمعارف هنر|ص=570}}</ref>