تیسین: تفاوت میان نسخه‌ها

[[معلم]]ان وی [[جنتیله بلینی|جنتیله]] و [[جووانی بلینی]] و همچنین [[جورجو داکستل فرانکو]] بودند. او همکار جورجنه بود. مدتی در [[پادوا]] کار کرد، پس از بازگشت به [[ونیز]] نقاش محفل‌های روشن فکر و [[ثروتمند]] شد وبا ''پیترو آرتینو'' دوستی نزدیک برقرار ساخت. به زودی اهمیتی برابر با مقام هنری [[میکل آنژ]] پیدا کرد. [[پادشاه|شاهان]] و امیران برای استخدام او با هم به رقابت پرداختند. پس از مرگ ''بلینی'' به مقام نقاش رسمی [[جمهوری ونیز]] برگزیده شد (۱۵۱۶).<ref name="ReferenceA">{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی= پاکباز|نام=رویین |کتاب=دائرةالمعارف هنر | ناشر=فرهنگ معاصر |سال= 1390}}</ref> در همان سال دوک فرارا چند نقاشی اساطیری به او سفارش داد. مدتی بعد چهرگان خاندان گندزاگا در مانتوا را نقاشی کرد. مرگ زنش (۱۵۲۳) تاثیری عمیق بر او گذاشت. تی شِن در خلال سال‌های [[۱۵۳۰ (میلادی)|۱۵۳۰]] الی [[۱۵۵۰ (میلادی)|۱۵۵۰]] سبک نمایشی و مهیجی را که با تابلوی ''مرگ پیتر مقدس و شهید'' آغاز کرده بود گسترش داد.<ref>{{یادکرد ویکی|عنوان =Titian |پیوند =http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tiziano_Vecelli&oldid=406653607 |زبان =انگلیسی | بازیابی =۷ ژانویه ۲۰۱۱}}</ref> کارلوس پنجم را در بولونیا دید و به پاداش یک نقاشی از چهرهٔ او لقبی اشرافی گرفت (۱۵۳۳). سپس تک چهره‌ای از پاولوس سوم ساخت و دو سال بعد به واتیکان دعوت شد. در رم به ملاقات میکل آنژ رفت و پس از این دیدار گرایشی به منریسم در کارش رخ نمود. در جریان اجرای سفارش‌های دربار اکسبورگ شیوهٔ چهره‌نگاری رسمی را ابداع کرد که بعدها توسط روبنس و دیک به کار گرفته شد. هم چنین پی از آنکه به خدمت فیلیپ دوم در آمد (۱۵۵۳) اسلوب [[رنگ آمیزی]] و قلم‌زنی آزادانهٔ خود را به حد کمال رسانید.

 

 

تی شِن مضمون باستانی الههٔ برهنه را در نقاشی اروپایی متداول کرد. او در چهره‌نگاری نیز دستی توانا داشت. حدود پنجاه تک چهرهٔ برجامانده از او نخستین نمونه‌های چهره‌نگاری روانشناختی به شمار می‌آید. نقاشی‌های مذهبی اش طیفی متنوع از تجسم نفسانیت تا نمایش فاجعه و دردمندی را شامل می‌شود. هنرمندان برجسته‌ای چون [[روبنس]]، [[ولاسکز]] و [[رامبراند]] به میزان زیادی ازین دستاوردهای تی شِن بهره گرفته‌اند.<ref name="ReferenceA"/>