نخستین شواهد از استفادهٔ [[انسان‌سایان]] از ابزارهای سنگی در پارینه‌سنگی زیرین بدست آمده و در این دوره انسان به استفاده از ابزارهایی مثل [[الدوایی]] <sup>Oldowan</sup> و [[آشولی]] <sup>Acheulean</sup> روی آورد.
این دوره از حیات بشری به سه دوره پارینه سنگی قدیم میانی و جدید تقسیم میشودمی‌شود که از طریق ابزارهای سنگی خاص هر دوره قابل شناسایی میباشدمی‌باشد. در ایران فقط از دوران پارینه سنگی جدید آثاری در کشف رود خراسان کشف شده است که شامل ابزار هایابزارهای سنگی از نوع تبر می باشدمی‌باشد. این کشفیات توسط پروفسور آریایی انجام گرفته است.
پارینه‌سنگی زیرین تا دورهٔ [[میان‌سنگی]] ادامه یافت، یعنی زمانی که ابزارهای سنگی به مراتب پیچیده ترپیچیده‌تر شده بودند و انسان به استفاده از ابزارهایی مثل [[موستری]] روی آورده بود. همچنین در قدیمی‌ترین دورهٔ تاریخ استفاده از آتش توسط انسان بین دوره‌های پارینه‌سنگی زیرین و میان‌سنگی هنوز اختلافاتی وجود دارد.
در این دوره ابتدا گونهٔ انسانی [[جنوبی‌کپی]] <sup>Australopithecus</sup> در دو گونه آفریقایی و تناور پدیدار می‌شود. گونه آفریقایی با توجه به توانایی در ساخت ابزار ''[[انسان ماهر]]'' <sup>Homo habilis</sup> نیز نامیده می‌شود که در چاد، جنوب آفریقا و تانزانیا (گاروزی و اولدوای Olduvai) می‌زیسته‌است. ابزار که گونه آفریقایی ساخته‌است الدوایی نامیده می‌شود؛ چون نخستین بار از ناحیه اولدوای تانزانیا به دست آمده‌است و فقط تبرهای دستی بوده. دومین گونه انسانی که در این دوره پدیدار می‌شود؛ ''[[انسان راست‌قامت]]'' <sup>Homo erectus</sup> نام دارد. این گونه از یک و نیم میلیون تا پانصد هزار سال پیش می‌زیسته‌است، از آتش استفاده می‌کرده‌است و ابزارساز بوده و ابزارهایی که به کار برده‌است آشولی؛ و لوالوآزی <sup>Levalloasien</sup> نام دارد. انسان جاوه و [[انسان پکن]] از مشهورترین گونه‌های ''انسان راست‌قامت'' هستند.
