'''ییلاق''' [یَ ی° / یِ ی°] (ترکی،مغولی، اِ مرکب) از یی [= یای] به معنی تابستان و لاق که پسوند مکان است، به معنی جایی که در تابستان سکنی گزینند. سردسیر. مقابل قشلاق، گرمسیر. جای تابستانی. تابستانگاه. مصیف: تقییظ; ییلاق رفتن. تصیف، اصطیاف; ییلاق کردن. (یادداشت مولف [دهخدا]). جای سرد و هوادار که به فصل تابستان در آن باشند. مقابل قشلاق که جای باش فصل زمستان است. (آنندراج). جای باش تابستان یعنی جای سرد و خوش هوایی که در مدت تابستان در آن توقف کنند. (ناظم الاطباء). چراگاه. میدان. (آنندراج).<ref>لغت‌نامهٔ دهخدا. مؤسسهٔ انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.</ref><ref>http://www.loghatnaameh.org/dehkhodaworddetail-f8abbd90b6c14c3daa757eeace0a462a-fa.html</ref>
در زبان فارسی '''ییلاق''' یا '''تابستانگاه''' به کوهپایه، جای سردسیر یا اقامتگاه تابستانی، جای خوش آب و هوا ییلاق نیز گفته می‌شود<ref>فرهنگ فارسی معین. موسسهٔ انتشارات امیرکبیر.</ref>
