فضانورد: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس تعریف [[فدراسیون بین‌المللی هوانوردی]] (FAI)، پرواز در ارتفاع بالاتر از یکصد کیلومتر «سفر فضایی» محسوب می‌شود. [[فدراسیون بین‌المللی هوانوردی]] ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری از سطح متوسط دریاها را مرز بین [[جو زمین]] و [[فضا]] یا به اصطلاح «[[خط کارمن]]» نامیده است. در ارتفاع بیشتر از خط کارمن، غلظت [[جو زمین]] به دلیل افزایش ناگهانی و شدید دما به قدری کاهش می‌یابد که می‌توان از [[نیروی پسای]] ناشی از برخورد مولکولهای جو با شئ پرنده صرف‌نظر کرد. از دیگر سو بر اساس تعریف [[سازمان فدرال هوانوردی آمریکا]]، فردی که قادر باشد در ارتفاعی بیش از ۸۰ کیلومتر از سطح زمین پرواز کند، مفتخر به کسب عنوان فضانوردی خواهد شد. این ارتفاع جایی است که لایه [[مزوسفر]] تمام می‌شود.<ref name=whereisspace />

فضانوردان در نخستین ماموریت‌های فضایی از غذاهای خشک و یخ‌زده استفاده می‌کردند. کپسولهای فضایی آنها برای تولید [[الکتریسیته]] از [[پیلهای سوختی]] بهره می‌بردند. آب به عنوان [[محصول جانبی]] پیلهای سوختی که با ترکیب [[اکسیژن]] و [[هیدروژن]]، الکتریسیته تولید می‌کنند، در آن ناوهای فضایی به وفور در دسترس بود؛ بنابراین فضانوردان می‌توانستند در زمان صرف غذا با مخلوط کردن آب گرم و غذای خشک شده، وعده غذاییِ نه چندان دلچسبی را تهیه نمایند. این غذاها چندان باب میل فضانوردان نبود و آنها پس از چند روز از طعم و شکل این غذاها بیزار می‌شدند.<ref name="Astronautens-kokeboke" />