'''کلارا «آبکار» آبکاریان''' {{به ارمنی|Կլարա Աբգար}} (زاده ۱۲۹۴ خورشیدی در [[تهران]] - درگذشته ۱ فروردین ۱۳۷۵ در [[تهران]])، وی نگارگر، مینیاتوریست و تذهیب کارتذهیب‌کار [[ارمنیان ایران|ایرانی ارمنی‌تبار]] بود. کلارا آبکار نخستین زن مینیاتوریست ایرانی می‌باشداست.
== زندگی‌نامه ==
کلارا آبکاریان از تبار [[ارمنیان]]، [[محله جلفا (اصفهان)|محله جلفای اصفهان]] در سال ۱۲۹۴ خورشیدی (۱۹۱۵ میلادی) در [[تهران]] به دنیا آمد.
وی در هنرستان دختران آن زمان به عنوانبه‌عنوان هنرجویی ثبت نامثبت‌نام نمودکرد و پس از گذراندن دوره سه سالهسه‌ساله هنرستان، وارد هنرستان عالی هنرهای زیبا شد. در دوره سه سالهسه‌ساله هنرستان وی شاگرد استاد طاهر جوادزاده (استاد مینیاتور)، استاد [[هادی تجویدی]]، استاد حسین کاشی تراشکاشی‌تراش (استاد گره چینیگره‌چینی)، و استادان دیگر بوده است.
او به [[نگارگری ایرانی]] (مینیاتور)، [[تذهیب]]، [[تشعیرسازی]]، [[گره‌چینی]] و [[نقاشی زیر لاکیزیرلاکی]] می‌پرداخت و ۳۰۰ اثر هنری از خود به جای گذاشت و در مکتب [[اصفهان]] فعالیت داشت و اکثراً در کشیدن مراسم بزم مشهور است، که به [[سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری]] اهدا کرده است و اکنون در [[کاخ‌موزه‌های سعدآباد|موزه سعدآباد]] قرار دارد.<ref>{{یادکرد|کتاب=کارنمای زنان کارای ایران (از دیروز تا امروز)|نویسنده = [[پوران فرخزاد|فرخزاد، پوران]]|ناشر =نشر قطره|شهر=[[تهران]]|سال=۱۳۸۱|صفحه=ص. ۱۸|شابک= ISBN 964-341-116-8}}</ref>
یکی از ویژگی‌های بیانی در تابلوهای آبکار وجود خط‌های روان و موسیقیاییموسیقایی بودن آن هاستآن‌هاست. این خصوصیت در تابلوی «''باده عشق»'' به صورت بارز نمایان است.است، کاری که در آن خطوط ساختاری کامل دارند و مملو از موسیقی هستند. در تابلوهای نگارگری ایرانی آبکار مناظر اسب سواری،اسب‌سواری، طبیعت بی جان،بی‌جان، گل‌ها، آرامگاه‌های عمر خیام، عطار و شیخ احمد و همچنین برج‌های فیروزآباد و علی‌آباد کاشان که تحت نظر سازمان ملی هنر و موزه‌ها می‌باشدموزه‌هاست از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند.
استاد کلارا آبکار با وجود نیاز مالی هرگز آثارش را به معرض فروش نگذاشت و در برابر اصرار دیگران برای فروش آثارش می‌گفت: {{گفتاورد|«مگر شما می‌توانید فرزندانتان را بفروشید؟»}}
او اعتقاد داشت که هنر با پول سازگار نیستنیست، آن چنان‌کهآن‌چنان‌که در یک اقدام قابل توجه در سال ۱۳۷۰ خورشیدیش خانه مسکونی و همه آثارش را به سازمان میراث فرهنگی اهداءاهدا کرد و سازمان مذکور در سال ۱۳۷۲ خورشیدی در مجموعه فرهنگی سعدآباد، موزه‌ای به نام او تأسیس کرد.
کلارا آبکار، به پاس سال‌ها فعالیت هنری، مفتخر به دریافت لقب استاد از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ۱۳۷۱ شد. او همچنین برای طراحی سیمرغ خود جایزهٔ جشنوارهٔ کارل کروپ را دریافت داشت.
وی در بامداد روز چهارشنبه ۱ فروردین ۱۳۷۵ خورشیدیش (۲۰ مارس ۱۹۹۶ میلادی) در پیدرپی یک بیماری چند ماههچندماهه درگذشت و در «[[گورستان ارامنه تهران (بوراستان)|آرامستان بوراستان]]»، به خاک سپرده شد.
