مالک بن عامر اشعری: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز Sina12 صفحهٔ مالک بن عام اشعری را به مالک بن عامر اشعری منتقل کرد: نام پدرش عام نیست. عامر است. |
ابرابزار |
||
خط ۱:
'''مالک بن عامر اشعری''' از خاندان اشعری و از
== نسب ==
مالک بن عامر از قبیله اشعریان
اشعر هفت پسر داشت که هر کدام سرسلسله قبیلهای شدند و همه را اشعری میگفتند. مراد از اشعریان در این مدخل نسل جماهر، یکی از فرزندان اشعر است
▲مالک بن عامر از قبیله اشعریان اصالتا یمنی و از اعراب قحطانی بود،<ref>السیره النبویه، ابن هشام، ج۱ص۸</ref> علت نام گذاری آنان به اشعری این بود که نسب آنان به نبت بن ادد بن زید بن یشجب بن عریب بن زید بن کهلان معروف به اشعر میرسید.<ref name="کلبی، ج۱، ص۳۳۹">کلبی، ج۱، ص۳۳۹</ref><ref>خلیفه، ج ۱ص۳۲۹</ref> بعضی در علت نامگذاری این طایفه به اشعر گفتهاند که جد آنان پر مو بوده است.<ref>الانساب، ج۱، ص۲۶۶</ref>
در منابع اسلامی، فضایل بسیاری به اشعریان پیش از اسلام نسبت داده شده و از جوانمردی و نیک خویی آن یاد شده است. به گفته این روایات اشعریان چنان بودند که گویی در اموال و املاک و منازل و دارایی خود با مردم سهیم بودند.<ref>قمی،
== نخستین اشعری مسلمان ==▼
▲اشعر هفت پسر داشت که هر کدام سرسلسله قبیلهای شدند و همه را اشعری میگفتند. مراد از اشعریان در این مدخل نسل جماهر، یکی از فرزندان اشعر است <ref name="کلبی، ج۱، ص۳۳۹"/>
مالک بن عامر اشعری را اولین مسلمان از قبیله اشعریان دانستهاند، وی که جد اعلای اشعریان قم است، نخستین مهاجر این قوم به سوی پیامبر (ص)، جهت پذیرش اسلام بود. وی پس از اسلام آوردن به میان قوم خود
▲در منابع اسلامی، فضایل بسیاری به اشعریان پیش از اسلام نسبت داده شده و از جوانمردی و نیک خویی آن یاد شده است. به گفته این روایات اشعریان چنان بودند که گویی در اموال و املاک و منازل و دارایی خود با مردم سهیم بودند.<ref>قمی، ص۲۸۰-۲۸۱</ref> ادعا شده گروهی از اینان در حمله ابرهه به کعبه شرکت داشتهاند.<ref>ابن فهد، ج ۱ص ۲۹-۳۰</ref>
== هجرت به ایران ==▼
▲==نخستین اشعری مسلمان==
بر اساس برخی روایات به دلیل سابقه همکاری اشعریان با علی (ع) از یک سو و شرکت آنان در قیام مختار از سوی دیگر، حجاج بن یوسف ثقفی عامل خلیفه بر عراق، سختگیری بر اشعریان را آغاز کرد. حجاج محمد بن سائب را به آذربایجان تبعید کرد اما محمد در کوفه مخفی شد و حجاج بر او دست یافت و وی را به قتل رساند.<ref>خضری، ج2، ص167</ref> بر اساس برخی گزارشها بعد از کشته شدن محمد بن سائب، اشعریان از کوفه خارج شدند.<ref>تاریخ قم، ص 260</ref>▼
▲مالک بن عامر اشعری را اولین مسلمان از قبیله اشعریان دانستهاند، وی که جد اعلای اشعریان قم است، نخستین مهاجر این قوم به سوی پیامبر (ص)، جهت پذیرش اسلام بود. وی پس از اسلام آوردن به میان قوم خود باز گشت و چند سال بعد با اقوام خویش برای مرتبه دوم، به نزد پیامبر (ص) آمد.
▲==هجرت به ایران==
▲بر اساس گزارش نویسنده تاریخ قم، درباره علت مهاجرت اشعریان به ایران سه گزارش وجود دارد:
▲بر اساس برخی روایات به دلیل سابقه همکاری اشعریان با علی(ع) از یک سو و شرکت آنان در قیام مختار از سوی دیگر، حجاج بن یوسف ثقفی عامل خلیفه بر عراق، سختگیری بر اشعریان را آغاز کرد. حجاج محمد بن سائب را به آذربایجان تبعید کرد اما محمد در کوفه مخفی شد و حجاج بر او دست یافت و وی را به قتل رساند.<ref>خضری، ج2، ص167</ref> بر اساس برخی گزارشها بعد از کشته شدن محمد بن سائب، اشعریان از کوفه خارج شدند.<ref>تاریخ قم، ص 260</ref>
برخی روایات خروج اشعریان از کوفه را مربوط به شرکت آنان در قیام ضد اموی عبدالرحمن بن محمد بن اشعث دانستهاند. بر اساس این روایات حجاج بعد از شکست دادن عبدالرحمن بن محمد بن اشعث بر اشعریان خشم گرفت و تنها سه روز به آنان فرصت داد تا کوفه را ترک کنند و دستور داد بعد از سه روز هر کس از از ال سائب بن مالک را یافتند، بکشند.<ref>تاریخ قم، ص 264</ref>
روایت دیگری
بدینترتیب فرزندان سائب از کوفه کوچ نمودند، فرزندان سعد بن مالک نیز به آنان پیوستند، اولاد سعد به سوی قم آمده و در آنجا منزل گزیدند،
== دلیل انتخاب قم ==▼
علت انتخاب قم از سوی اشعریان را فتح این ناحیه توسط جدشان مالک بن عامر دانستهاند، وی با مردم این ناحیه به خوبی برخورد نموده و حتی در دفع اکراد طبرستان و دیلم از آن منطقه سعی کرد، به همین سبب آنان تا هنگام اقامتش در منطقه ملازم او بودند.<ref>تاریخ
بر اساس برخی گزارشها مقصد اشعریان قم نبود و اشعریان قصد سفر به مناطق دیگر از جمله [[اصفهان]]، [[قزوین]] و [[آذربایجان]] را داشتند؛ اما به دلیل تلفاتی که بر اثر شیوع وبا در ماه بصره (
▲==دلیل انتخاب قم==
▲علت انتخاب قم از سوی اشعریان را فتح این ناحیه توسط جدشان مالک بن عامر دانستهاند، وی با مردم این ناحیه به خوبی برخورد نموده و حتی در دفع اکراد طبرستان و دیلم از آن منطقه سعی کرد، به همین سبب آنان تا هنگام اقامتش در منطقه ملازم او بودند.<ref>تاریخ قم،ص۲۶۱</ref> وی وقتی به کوفه برگشت، جریان دیلیمان و اهالی طخرود را با فرزندان خود در میان گذاشت، همین امر باعث عزیمت آنان به این نواحی شد و مورد استقبال مردم این شهر نیز قرار گرفتند.<ref>تاریخ قم،ص۲۶۰-۲۶۱</ref>
▲بر اساس برخی گزارشها مقصد اشعریان قم نبود و اشعریان قصد سفر به مناطق دیگر از جمله [[اصفهان]]، [[قزوین]] و [[آذربایجان]] را داشتند؛ اما به دلیل تلفاتی که بر اثر شیوع وبا در ماه بصره ( منظور شهرهای همدان، نهاوند و قم است که عربها آن را ماه بصره میخواندند) به سوی مرکز ایران حرکت کرده و به سال 94ق. به روستای اَبَرَشّتَجان ([[آشتیان]])از نواحی قم رسیده و در آنجا به طور موقت اقامت کردند. در همین زمان دیلمیان به قم حمله کردند و اشعریان به کمک اشراف محلی آمده و دیلمیان را شکست دادند. بعد از این واقعه بومیان خواستار سکونت اشعریان در [[قم]] شدند.<ref>خضری، ج2، ص 168</ref>
==اشعریان در قم==▼
▲== اشعریان در قم ==
با افزایش جمعیت اشعریان و در پی آن افزایش نفوذ و قدرت اشعریان در قم، اختلافاتی بین آنان و بومیان شهر ایجاد شد. نویسنده تاریخ قم عامل این اختلافات را بدر رفتاری و نقض پیمان بومیان دانسته است. اشعریان بر بومیان غلبه کرده و بزرگان آنان را کشتند.<ref>تاریخ قم، ص278</ref>
اشعریان در توسعه و آبادانی قم نقش مهمی داشتند و قم را که
==اقدامات اشعریان در قم==▼
اگر بتوان در شیعی بودن اشعریان کوفه تردید کرد، ظاهراً دربارهٔ تشیع اشعریان قم نباید تردیدی روا داشت. اینان چندی پس از درآمدن به قم تشیع خود را آشکار کردند و به تبلیغ آن اهتمام ورزیدند و خیلی زود قم را به صورت یکی از پایگاههای تشیع درآوردند. از میان اینان عالمان و فقیهان و محدثان و متکلمان بزرگی برخاستند که نامدارترین آنان تا پایان دوره امامت و آغاز غیبت کبری کم و بیش با امامان عصر خود ارتباط داشتند و از آنان حدیث نقل میکردند و گاه برخی از آنها نمایندگی امام عصر خود را در قم رسماً بر عهده داشتند و از این راهها یاریهای فراوان به امامان شیعی و فکر و فرهنگ شیعی کردند، خاصه که اشعریان نفوذ و قدرت خود را در جاهای دیگر نیز گسترانیدند. مثلاً حمزة بن یسع اشعری علاوه بر امارت [[قم]]، حکومت [[قزوین]] را هم داشت و نیز [[ساوه]]، [[فراهان]]، [[تفرش]] و [[کاشان]] هم به تدریج به قلمرو اشعریان افزوده شد.<ref>قمی، حسن بن محمد، ج۱، ص۲۶۳، تاریخ قم، ترجمه حسن بن علی قمی، به کوشش جلال الدین طهرانی، تهران، ۱۳۶۱ش.</ref><ref>قمی، حسن بن محمد، ج۱، ص۲۷۹، تاریخ قم، ترجمه حسن بن علی قمی، به کوشش جلال الدین طهرانی، تهران، ۱۳۶۱ش.</ref>
==
از روایات سمعانی<ref>سمعانی، عبدالکریم، ج۱۰، ص۴۸۴–۴۸۵، الانساب، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۲–۱۳۹۹ق/۱۹۶۲–۱۹۷۹م.</ref> و یاقوت<ref>یاقوت، بلدان، ج۴، ص۱۷۵.</ref> چنین بر میآید که پیش از آن قم وجود نداشته، یا از اهمیتی برخوردار نبوده است و شهر را این اشعریان بنیاد نهادند؛ اما دلایل تاریخی همچون ذکر آن در وقایع فتوح به عنوان یکی از توابع اصفهان خلاف آن را ثابت میکند.<ref>فقیهی، علیاصغر، ج۱، ص۵۰–۶۳، تاریخ جامع قم، قم، حکمت.</ref> با اینهمه مسلم است که اشعریان قم را به سرعت توسعه دادند و آن را از اصفهان جدا کردند و به صورت شهری مستقل درآوردند و بر اهمیت آن افزودند.<ref>حسینی قمی، محمد، ج۱، ص۱۷۲، خلاصة البلدان، به کوشش مدرسی طباطبایی، قم، حکمت.</ref> مقارن ورود اشعریان همه یا اغلب مردم قم دین زردشتی داشتند<ref>بیک ارباب، محمدتقی، ج۱، ص۱۸–۱۹، تاریخ دارالایمان قم، به کوشش مدرسی طباطبایی، قم، ۱۳۵۳ش.</ref> و اشعریان آتشکده آنجا را ویران کردند و نخستین مسجد را برآوردند.<ref>قمی، حسن بن محمد، ج۱، ص۳۷، تاریخ قم، ترجمه حسن بن علی قمی، به کوشش جلال الدین طهرانی، تهران، ۱۳۶۱ش.</ref> ورود اشعریان به قم باعث نفوذ و گسترش اسلام و عقاید شیعی شد. به گزارش قمی<ref>قمی، حسن بن محمد، ج۱، ص ۲۷۸، تاریخ قم، ترجمه حسن بن علی قمی، به کوشش جلال الدین طهرانی، تهران، ۱۳۶۱ش.</ref> نخستین کسی که تشیع این طایفه را علنی کرد و به ترویج آن اهتمام ورزید، موسی بن عبدالله بن سعد اشعری بود.
== سرانجام اشعریان ==
تحقیقات نشان
لاجرم
بعضی بر اندک معاشی که ایشان را بود، قناعت کردند و بعضی دیگر،
از خاندان اشعری در روز گار ما، تنها دو خانواده اشعری (طاهری و انصاری) باقی
همچنین از این خاندان
== پانویس ==
{{پانویس|۲}}
== منابع ==
* (۱) ابن درید، محمد، الاشتقاق، به کوشش عبدالسلام محمدهارون، قاهره، ۱۳۷۸ق/۱۹۵۸م.
* (۳) ابن فهد، محمد، اتحاف الوری باخبار امالقری، به کوشش فهیم محمد شلتوت، مکه، جامعة ام القری.
▲*(۲) ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، بیروت، دارصادر.
* (۵) بیک ارباب، محمدتقی، تاریخ دارالایمان قم، به کوشش مدرسی طباطبایی، قم، ۱۳۵۳ش.
* (۶) حسینی، محمد، خلاصة البلدان، به کوشش مدرسی طباطبایی، قم، حکمت.
▲*(۴) احمد بن حنبل، مسند، استانبول، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۷م.
* (۷) خلیفه بن خیاط، الطبقات، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۹۶۶م.
* (۸) دانشنامه.
* (۹) سمعانی، عبدالکریم، الانساب، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۲–۱۳۹۹ق/۱۹۶۲–۱۹۷۹م.
* (۱۰) سیوطی، الخصائص الکبری، بیروت، ۱۴۰۵ق/۱۹۸۵م.
* (۱۱) طبری، تاریخ.
* (۱۲) علامه حلی، حسن، رجال، به کوشش محمد صادق بحرالعلوم، نجف، ۱۳۸۱ق/۱۹۶۱م.
* (۱۳) علی، جواد، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، بیروت/بغداد، ۱۹۷۶م.
* (۱۴) فقیهی، علیاصغر، تاریخ جامع قم، قم، حکمت.
* (۱۵) قمی، حسن بن محمد، تاریخ قم، ترجمه حسن بن علی قمی، به کوشش جلال الدین طهرانی، تهران، ۱۳۶۱ش.
* (۱۶) قهپایی، عنایت الله، مجمع الرجال، قم، ۱۳۸۴ق.
* (۱۷) کشی، رجال، اختیار طوسی، به کوشش مهدی رجایی، قم، ۱۴۰۴ق.
* (۱۸) کلبی، هشام، نسب معدوالیمن الکبیر، به کوشش ناجی حسن، بیروت، ۱۴۰۸ق/۱۹۸۸م.
* (۱۹) مسلم بن حجاج، صحیح، به کوشش محمد فؤاد عبدالباقی، استانبول، ۱۴۰۱ق/۱۹۸۱م.
* (۲۱) نجاشی، احمد، رجال، به کوشش موسی شبیری زنجانی، قم، ۱۴۰۷ق.
* (۲۲) یاقوت، بلدان.
▲*(۲۰) مفید، محمد، «تصحیح الاعتقاد»، مصنفات الشیخ المفید، قم، ۱۳۷۱ش.
* (۲۳) یحیی بن حسین، غایة الامانی، به کوشش سعید عبدالفتاح عاشور، قاهره، ۱۳۸۸ق/۱۹۶۸م.
{{افراد-خرد}}
|