رهاوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رهاوی'''، '''راهوی''' یا '''راوی''' یکی از ۱۲ [[مقام (موسیقی ایرانی)|مقام]] اصلی موسیقی قدیم ایران می‌باشد.<ref>{{پک|فخرالدینی|۱۳۹۲|ک=تحلیل ردیف موسیقی ایران|ص=۴۶}}</ref> معنی این کلمه این گونه گفته شده: «راهوی آن است که کسی از خوف رهایی یافته باشد».<ref>{{پک|پورجوادی|۱۳۷۴|ک=رساله محمد نیشابوری|ص=۶۶}}</ref> در قدیم آن را مقامی حزن‌انگیز و حتی مقام گریه می‌دانستند. قدما معتقد بودند این مقام را بهتر است در مجالس کسانی نواخت که از موطن خود دور افتاده، و غریب هستند.<ref>{{پک|فخرالدینی|۱۳۹۲|ک=تحلیل ردیف موسیقی ایران|ص=۱۱۰}}</ref> البته از [[ابن سینا]] نیز نقل شده که بهتر است آنرا در آغاز صبح نواخت.<ref>{{پک|فخرالدینی|۱۳۹۲|ک=تحلیل ردیف موسیقی ایران|ص=۱۱۱}}</ref>

 

== تجزیه و تحلیل ==

[[نت شاهد]] در مقام رهاوی درجهٔ دوم شور، و [[نت ایست]] آن درجه [[زیرتونیک]] شور است. در گوشهٔ رهاوی به نت‌ها و درجاتی که قبلاً زیاد توجه نمی‌شد پرداخته می‌شود و ملودی بیشتر در روی سه نتِ اجرا می‌شود که عبارتند از زیرتونیک شور، درجهٔ دوم شور، و درجهٔ سوم شور. درجهٔ سوم شور، شاهد [[بیات ترک]] نیز هست. درجهٔ دوم شور هم علاوه بر این که شاهد رهاوی است، شاهد [[سه‌گاه]] و ایست اول [[آواز افشاری|افشاری]] و زیرتونیک ایست دوم افشاری نیز هست. به همین دلایل است که رهاوی فضای جدیدی از نت‌های شور پدید می‌آورد که ضمن این که بیات ترک و سه‌گاه را تداعی می‌کند، بیشتر شبیه افشاری است.<REF>{{پک|فخرالدینی|۱۳۹۲|ک=تحلیل ردیف موسیقی ایران|ص=۳۹۸}}</ref>

 

[[File:Rahavi-anatomy.svg|center|noframe|x100px]]