مهدی مهدوی لاهیجی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز موثر --> مؤثر |
ابرابزار |
||
خط ۱:
{{تمیزکاری|تاریخ=مه ۲۰۱۳}}
{{بدون پانویس}}
[[پرونده:مهدوی.jpg|بندانگشتی|
[[پرونده:آیت الله العظمی مهدی مهدوی لاهیجی.jpg|بندانگشتی|
[[پرونده:آیت الله.jpg|بندانگشتی|مهدی مهدوی لاهیجی|170px]]
[[پرونده:آیت الله العظمی حاج شیخ مهدی مهدوی.jpg|بندانگشتی|مهدی مهدوی لاهیجی]]
[[پرونده:اجازه اجتهاد.jpg|بندانگشتی|اجازه اجتهاد
[[پرونده:اجازه.jpg|بندانگشتی|اجازه علامه محمد حسین نایینی به
[[پرونده:اجازه 2.jpg|بندانگشتی|اجازه اجتهاد
او در دوران [[رضاشاه]] از نجف به لاهیجان آمد و به کمک مردم مدارس متروکه جامع و [[شعربافان]] را بازسازی کرد. بازگشت دوباره
او در [[قیام ۱۵ خرداد]] ۱۳۴۲ نیز دستگیر شد. سرانجام در روز جمعه ۲۱ صفر
البیع واَلمُعامله و حواشی برعُروةُ الوُثقی و قاعده تجاوز و فراغ از آثار اوست.
== زندگی‌نامه ==
وی قرائت قرآن و ادبیات فارسی را از میرزا کاظم لاهیجی، مقدمات علوم حوزوی و علوم ریاضی را نزد شیخ عبدالحسین کوشالی، شیخ بهایی لاهیجی، سید عبدالرحیم درگاهی و سید اسدالله کسیمی
▲آیت الله شیخ مهدی مهدوی لاهیجانی در نیمه شعبان ۱۳۱۳ ق در نجف به دنیا آمد و در سال ۱۳۱۵ ق همراه والدین خویش به زادگاه پدری اش (لاهیجان) مراجعت نمود.
مهدوی، اصول را نزد شیخ حبیب اردبیلی و مکاسب را نزد میرزا احمد آشتیانی، کفایه را نزد شیخ عبدالحسین رشتی دروس خارج را
▲وی قرائت قرآن و ادبیات فارسی را از میرزا کاظم لاهیجی، مقدمات علوم حوزوی و علوم ریاضی را نزد شیخ عبدالحسین کوشالی، شیخ بهایی لاهیجی، سید عبدالرحیم درگاهی و سید اسدالله کسیمی وپدرش آیت‌الله شیخ حسین مهدوی در لاهیجان آموخت. او سپس به رشت آمد و نزد شیخ اسماعیل رشتی، سید مهدی لشت نشایی و شیخ عبدالرحیم کوچصفهانی تلمذ نمود. وی در سال ۱۳۲۷ ق در ۱۴ سالگی به نجف اشرف هجرت نمود و معالم را نزد شیخ علی اکبر خوانساری و شرح لمعه را نزد شمس کرمانشاهی فراگرفت.
▲مهدوی، اصول را نزد شیخ حبیب اردبیلی و مکاسب را نزد میرزا احمد آشتیانی، کفایه را نزد شیخ عبدالحسین رشتی دروس خارج را از بسیاری از بزرگان مانند آیات عظام: سید محمد فیروزآبادی، سید میرزا آقا اصطهباناتی، شیخ شعبان گیلانی، میرزا حسین نایینی، آقا ضیاءالدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی و سید جمال گلپایگانی تلمذ نمود. وی عقاید، عرفان، تفسیر و حکمت را نزد آیات: شیخ مرتضی طالقانی، ابوالحسن مشکینی، طلوعی اشکوری، شیخ محمدجواد بلاغی، شیخ محمدحسین کاشف الغطا، شیخ محمدکاظم شیرازی و... فراگرفت و با موفقیت به درجه عالیه اجتهاد نائل آمد. او با کسب چهارده اجازه اجتهاد و به دنبال یک بیماری طولانی و سخت به قصد زیارت امام هشتم شیعیان به ایران سفر کرد و بعد از زیارت، به لاهیجان عزیمت نمود. او با توصیه بستگان، دوستان و عالمان شهر، تا آخر عمرش در لاهیجان سکونت گزیدو نسبت به احیای حوزه علمیه طلاب وتدریس وتربیت شاگردان واقامه جماعت وسایر خدمات دینی وعلمی ورفع مشکلات اجتماعی وحل وفصل مسایل مردم همت گماشت.
از استادان بزرگی که ایشان داشتند چنین استنباط می‌شود که وی با نظرات و عقاید آنان کاملاً آشنا و به حق از مجتهدان مسلم و مشهور زمان خود در گیلان بوده است. وی با این که عمر طولانی داشت، مبانی فقه و اصول از خاطرش بیرون نرفت و همواره در مناظرات، سخن برای گفتن داشت.
سال ورود
از آثار باقی مانده او عبارتند از: وی در لاهیجان به «حاج شیخ» شهرت داشت و این عنوان، لقبی بود که به خاطر برجستگی علمی و درخشندگی بحث‌های فقهی او از سوی عالمان اعلام و مراجع عظام نجف اشرف به او داده شد که بعدها در ایران به خصوص لاهیجان به همین عنوان شهرت یافت. وی هیچ‌گاه از سهم امام استفاده نکرد.
▲ حقیقة البیع والمعاملة؛
▲ قاعده تجاوز و فراغ؛
▲ حواشی بر رسائل؛
▲ مکاسب و عروة الوثقی؛
▲ بازسازی و احیاء مدرسه علمیه جامع لاهیجان؛
▲ بازسازی مدرسه دینی شعربافان لاهیجان؛
▲ بازسازی مسجد جامع؛
▲ احداث حسینیه جامع و...
== منابع ==
سطر ۴۷ ⟵ ۴۹:
* [http://www.hawzah.net/Hawzah/Magazines/MagArt.aspx?id=27547 مجله پیام حوزه]
* [http://old.tebyan.net/teb.aspx?nId=27508 سایت تبیان]
* یادنامه
* wiki.ahlolbeit.com
| |||