محمدحسین لقمان‌ادهم در سال ۱۲۵۸ شمسيشمسی در تبريزتبریز متولد شد. پدر ايشانایشان زينزین العابدينالعابدین خان لقمان الممالكالممالک كهکه تحصيلات تحصیلات خود را در دانشكده‌يدانشکدهٔ پزشكيپزشکی پاريسپاریس انجام داده و پس از مراجعت به ايرانایران در تبريزتبریز به سمت طبيبطبیب مخصوص وليعهدولیعهد وقت محمدعليمحمدعلی ميرزامیرزا مشغول كارکار شد ويوی با بودجه شخصيشخصی خود مدرسه لقمانيه لقمانیه را با اسلوب اروپايياروپایی تأسيستأسیس كردکرد و ديپلمدیپلم ايناین مدرسه را دولت فرانسه و روسيهروسیه معادل ديپلمدیپلم كاملکامل متوسطه مي‌شناختندمی‌شناختند. لقمان ادهم تحصيلاتتحصیلات مقدماتيمقدماتی و متوسطه را در تبريزتبریز در مدرسه لقمانيه لقمانیه انجام داده و چنديچندی معلم جغرافياجغرافیا و ناظم آن مدرسه بود. سپس نزد اساتيداساتید فن و پدر خود طب ايرانيایرانی را فرا گرفت و معينمعین الاطبا لقب گرفت و شهرتش از شهر تبریز گذشت و محمد علی شاه او را به دربارش فراخواند. وی که ملقب به معین الاطبا شده بود در جریان استبداد صغیر و به توپ بستن مجلس تعدادی از آزادی خواهان زندانی در باغ شاه را فراری داد و خودش نیز به فرانسه رفت. در سال ۱۹۰۸ در آنجا مدرک [[دکترای پزشکی]] گرفت و در بازگشت طبیب مخصوص احمد شاه شد و لقب لقمان‌الدوله را از او دریافت کرد. او سال ۱۲۹۷ مدرسه طب را تأسیس کرد و بعدها وقتی [[دانشگاه تهران]] تأسیس شد و شروع به کار کرد اولین رئیس [[دانشکده پزشکی]] آن شد.
در سال ۱۳۳۸ ه. ق به اتفاق دکتر حکیم‌الدوله (محمدحسن لقمان‌ادهم برادر کوچکترش و وزیر بهداری کابینه [[دکتر مصدق]]) جزو همراهان احمدشاه در سفر اروپا بود و در بازدید از [[انستیتو پاستور]]، احمدشاه را به تأسیس چنین بنگاهی در ایران تشویق کرد و برای این کار دکتر منارد فرانسوی را استخدام و به ایران آورد. در سال ۱۲۹۵ ه. ش ریاست طب [[مدرسه دارالفنون]] را به عهده گرفت و پایه و اساس دانشکده پزشکی را پی ریزی نمود؛ کلاس طب را از دارالفنون مجزا و تبدیل به مدرسه طب کرد.<ref>پایگاه اینترنتی مرکز پزشکی آموزشی و درمانی لقمان حکیم</ref> او نخستین رئیس [[دانشکده پزشکی دانشگاه تهران]] بود.
در سال ۱۳۱۲ شمسی به سمت پزشک مخصوص رضاشاه منصوب شدند. در سال ۱۳۱۷ از ریاست [[دانشکدهٔ پزشکی]] و خدمات رسمی دولتی به دلیل بیماری کناره گیری کرد. در سال ۱۳۲۸ به پاس خدمات ۵۰ ساله ایشان از طرف وزارت فرهنگ، دانشگاه تهران و [[فرهنگستان ایران]] جشنی در تالار فرهنگ برپا شد و در این جشن به ایشان نشان همایونی و نشان دانش اعطا گردید. وی در اول آبان ماه سال ۱۳۲۹ كهکه مصادف با روز عاشورايعاشورای سال ۱۳۷۰ ه. ق بود چشم از جهان فروبست. وزارت بهداريبهداری برايبرای قدردانيقدردانی از خدمات بهداشتيبهداشتی ايشانایشان بيمارستانبیمارستان سيصدسیصد تخت خوابيخوابی خود را در ۱۵ ديدی ماه سال ۱۳۳۰ طيطی مراسميمراسمی به نام ايشانایشان نامگذارينامگذاری كردکرد. دهخدا و بهار نیز در مدح او اشعاری سروده‌اند. در تهران خیابانی به نام او نام‌گذاری شده بود که پس از انقلاب به خیابان باقری‌کماسایی تغییر نام داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=دانشگاه علوم پزشکی تهران|نشانی=http://medicine.tums.ac.ir/page.aspx?p=575&id=22|عنوان=رؤسايرؤسای پیشین دانشكدهدانشکده پزشكيپزشکی}}</ref>
