'''برونگرایی و درونگرایی''' {{انگلیسی|Extraversion and introversion}}، دیدگاهییک است[[صفات شخصیتی|صفت شخصیتی]] و یک بُعد اصلی (مرکزی) در نظریه شخصیت انسان‌است. این دیدگاهی‌است که توسط [[کارل یونگ]] در سال [[۱۹۲۰ (میلادی)|۱۹۲۰]] ارائهعمومیت دادو محبوبیت یافت<ref name=Psychologische>Jung, C. G. (1921) ''Psychologische Typen'', Rascher Verlag, Zurich – translation H.G. Baynes, 1923.</ref>؛ هرچند که هردوی درک همگانیِ محبوب شده، و مفهوم مورد استفاده از آن در [[روان‌شناسی]]، با منظور اصلی او متفاوت است. در آن به مسئله گرفتن [[انرژی]] انسان از دنیای بیرونش می‌پرداخت. بسیاری از افراد درونگرایی را همراه به سکوت و [[خجالت]] همراه می‌دانند در مقابل آن انسان‌های برونگرا افرادی هستند که [[اجتماع]]ی و [[شاد]] هستند. این [[نظریه]] بر این اصل استوار است که درونگراها انرژی خود را از درون خود دریافت می‌کنند (ایده‌ها و مفاهیم را از [[ذهن]]) و برون گراها انرژی خود را از دنیای بیرون خود و در ارتباط با دیگران.
